بزرگنمايي:
آریا بانو - خراسان / عجیب نیست که سالهاست بشر از عینک طبی استفاده میکند و هنوز برای عدهای، وسیلهای سرشار از راز و شگفتی بهشمار می‌آید؟ اگر عینکی باشید، حتما با این موقعیت آشنا هستید، خیلی آشنا، درواقع خیلیخیلی آشنا آنقدر که دیگر جزء جدانشدنی ارتباطتان با دیگران شدهاست؛ فرد غیرعینکی زل میزند توی صورتتان، شماره چشمتان را میپرسد، تعجب میکند (اگر پایین باشد، تعجب میکند که چرا عینک میزنید. اگر هم بالا باشد، تعجب میکند که چطور به زندگی ادامه میدهید)، با لبخند ازتان میخواهد عینکتان را روی چشمش امتحان کند، ترسیده و بامزهطوری میگوید «اوه، اوه». بعد هم سرش را میگیرد (مثلا دردگرفته، در همان 5ثانیهای که عینک زده‌بوده!) و خدا را بهخاطر چشمهای سالمش شکر میکند. چرا؟ فارغ از اینکه این مدل شوخیها خیلی قدیمی شده، اصلا مسئله بامزهای هم در کار نیست. یک عده برای اصلاح دیدشان به عینک نیاز دارند؛ بهدلیل وراثت یا بیماری یا حادثه. خودشان نقشی در این قضیه نداشتهاند. بارها و بارها شماره چشمشان را اعلام کردهاند بیآنکه بفهمند اصلا دانستنش چه فرقی بهحال سوالکننده میکند. چون عینک به‌طورمستقیم با پوستشان درتماس است، تمایلی ندارند آن را به کسی قرض بدهند و برایشان مهم نیست عینکشان به کس دیگری هم می‌آید یا نه.
تصویرساز: سعید مرادی
-
سه شنبه ۶ خرداد ۱۳۹۹ - ۱۲:۵۷:۴۹
-
۲۳ بازديد
-
-
آریا بانو
لینک کوتاه:
https://www.aryabanoo.ir/Fa/News/327635/