آریا بانو - نشریه گاردین یک گزارش تکان دهنده از خاطرات پزشکی منتشر کرده است که از نزدیک شاهد فداکاری پزشکان و پرستاران برای درمان بیماران در جریان عالم گیری آنفلوآنزای سال 1918 در انگلستان بوده است.

نشریه گاردین یک گزارش تکان دهنده از خاطرات پزشکی منتشر کرده است که از نزدیک شاهد فداکاری پزشکان و پرستاران برای درمان بیماران در جریان عالم گیری آنفلوآنزای سال 1918 در انگلستان بوده است. این گزارش به قلم مارک هانس باوم مورخ پزشکی با این جملات آغاز می‌شوند: اگر پیش بینی‌های مربوط به شیوع Covid-19 صحیح باشد، بیمارستان جدید NHS Nightingale در مرکز اکسل در دوکلند لندن به زودی می‌تواند سونامی بزرگی از بیماران مبتلا به کرونا را مشاهده کند.
بسیاری از آن‌ها علائم حاد تنفسی خواهند داشت و به دستگاه‌های ونتیلاتور احتیاج دارند، به همین دلیل است که در اتاق‌های جدید 4000 تختخواب وجود دارد که دارای تجهیزات اکسیژن هستند. امید است که این حمله هرگز رخ ندهد و نرخ موارد ابتلا با سرعت کمتری نسبت به پیش بینی‌ها گسترش یابد. اما اگر بدترین اتفاق بیفتد، پزشکان و پرستاران چه شرایطی خواهند داشت؟
در ادامه گزارش گاردین می‌خوانیم: کارمندان NHS می‌توانند تجربه‌ای به مراتب بدتر از 100 سال پیش داشته باشند. تجربه یک بیمارستان دیگر لندن که در طول عالم گیری آنفلوآنزای اسپانیا مردم زیادی را قربانی کرد. این روزها، آن بیمارستان به نام سنت چارلز شناخته می‌شود، اما در سال 1918 به St Marylebone Infirmary معروف شد و 744 تخت برای بیماران فقیر داشت بیمارکه بسیاری از آن‌ها سل و سایر بیماری‌های مزمن ریه را داشتند.
در اکتبر سال 1918، موج دوم آنفلوآنزای اسپانیایی در سراسر انگلیس پخش د. و این بیماری با علائم ذات الریه حاد همراه بود. طبق خاطرات سرپرست پزشکی این بیمارستان، باسیل هود، بیمارستان به معنای واقعی کلمه اصلاح شد. هود 30 سال بعد در خاطرات خود یادآوری کرد: «همه آموزش‌ها و در واقع هر نوع مقدمه‌های درمان کنار رفت و پرستاران با تمام قوا تلاش می‌کردند فقط بیماران را زنده نگه دارند. سطح پایین‌ترین پرستاران نیز به اندازه پرستاران حرفه‌ای درگیر جنگ با بیماری بودند چرا که بسیاری از پرستاران خود در بستر بیماری بودند.»

در شرایط عادی، St Marylebone Infirmary می‌توانست به اندازه کافی با بیماری مقابله کند. اما در سال 1918 شرایط عادی نبود: تا نوامبر، هنگامی که جنگ جهانی اول به پایان رسید، حدود نیمی از پرستاران بیمارستان به خدمت سربازی فراخوانده شده بودند. بسیاری از پرستاران نیز که از آتش جنگ فرار کرده بودند قربانی آنفولانزا شدند.
هود در این خصوص نوشت: «هر روز مشکلات افزایش و پرستاران کاهش پیدا می‌کنند. پرستاران بی شماری را فراموش نمی‌کنم که جان خود را در این فاجعه از دست دادند و همانطور که می‌نویسم می‌توانم بعضی از آن‌ها را هم اکنون ببینم که به معنای واقعی کلمه برای نجات دوستان خود در حال جنگیدن هستند و سپس خود نیز بیمار می‌شوند و میمیرند.»
هود باعث شد پرستاران ماسک بپوشند و به آن‌ها توصیه کرد که در نزدیکی افرادی که سرفه‌ها بیش از حد دارند، چهره خود را بپوشانند. اما وقتی نوبت به مراقبت از یک پرستار دیگر می‌رسید، بسیاری از ترس ناراحتی همکار خود، از پوشیدن ماسک خودداری می‌کردند. در مورد یک پرستار، هود خاطرنشان کرد: «هیچ کاری که من بتوانم انجام دهم یا بگویم تا او دست از جانفشانی بردارد وجود نداشت. او با وجود همه خطرات بدون محافظت از خود کار می‌کرد و در نهایت نیز جان خود را از دست داد. این پرستار مبتلا به عفونت ریه شد و خیلی زود درگذشت.»
در ماه دسامبر، هود خسته شد و به مرخصی رفت. هنگامی که در ماه فوریه بازگشت، این بیماری عالم گیر همچنان شایع بود و دو پرستار دیگر نیز جان باختند و تلفات را به 9 نفر رساندند. هود نوشت: «به یاد می‌آورم یکی از پرستاران فقیر، با ذات الریه شدید و آنفلوآنزای حاد، آن قدر مضطرب شد که نتوانست در رختخواب بماند و اصرار داشت که در رختخواب خود در مقابل دیوار بایستد و این کار را تا زمانی انجام داد که از ضعف و خونریزی جان باخت.»
با بازخوانی یادداشت‌های خود در دوران بازنشستگی، هود این بیماری عالم گیر را "بدترین و آزاردهنده‌ترین بخش زندگی حرفه‌ای خود" خواند. در کل، بیمارستان 850 بیمار مبتلا به آنفولانزا را پذیرفته بود. در دور‌های قبل از واکسن و آنتی بیوتیک‌ها، تقریباً نیمی از آن‌ها دچار ذات‌الریه شده بودند، بسیاری به دلیل عفونت‌های باکتریایی ثانویه درگذشتند. با پایان یافتن عالم گیری، در آوریل 1919، 250، 000 انگلیسی نابود شدند.

البته کرونا یک بیماری بسیار متفاوت از آنفلوآنزا است. برخلاف آنفلوآنزای اسپانیا که بیشترین خطر را برای بزرگسالان ایجاد می‌کرد Covid-19 در سنین 20 تا 40 سالگی نیز دیده می‌شود و برای افراد بالای 70 سال و کسانی که دارای شرایط پزشکی مزمن هستند، کشنده تراست.
نکته دیگر این است که در سال 1918 تقریبا همه در معرض نوعی آنفولانزا قرار داشتند، بنابراین بسیاری از افراد دارای میزانی از ایمنی بودند. آنفلوآنزای اسپانیا فقط یک سوم از جمعیت جهان را آلوده کرده است. در مقابل، هیچ کس از کروناویروس جدید مصون نیست، چون ویروسی جدید است و به همین دلیل تخمین زده می‌شود که 80 ٪ از جمعیت انگلیس تا زمان پایان بیماری عالم گیر کرونا آلوده شوند.
اندکی پس از تأسیس NHS در سال 1948، هود نگران نبود که با وجود ورود واکسن‌ها و دارو‌های جدیدی مانند پنی سیلین، سیستم بیمارستان برای مقابله با ویروسی به خطرناکی آنفلوآنزای اسپانیایی آماده نباشد. هود در خاطراتش نوشت: «ناتوانی ما اکنون تقریباً به پایان رسیده است.»
به نظر می‌رسد حداقل شرایط برای کادر درمانی بهتر شده است. اگرچه کرونا نیز از کادر درمان قربانی می‌گیرد. اما تعداد این قربانی‌ها به مراتب کمتر از سال 1918 است. پزشکان و پرستاران شاغل در بیمارستان‌های بزرگ دارای تجهیزات حفاظت شخصی مدرن هستند، از جمله برای استفاده در هنگام لوله گذاری بیماران یا انجام برونکوسکوپی، ماسک‌های تنفسی FFP3 با بالاترین سطح محافظت را نیز در دسترس را دارند. با این حال هنوز هم خط مقدم درمان کرونا بیش از سایرین در خطر ابتلا قرار دارند.