بزرگنمايي:

آریا بانو - گجت نیوز / ویروس کرونا جهان را به یک قرنطینه ترسناک برده و در ایران نیز اکثر مردم در قرنطینه خانگی به سر می‌برند. در این مقاله نگاهی داریم به به تاریخچه قرنطینه و قرنطینه‌های مدرن در جهان.
قرنطینه یک وضعیت یا محل انزوا برای شخص یا حیوان بوده که ممکن است دچار بیماری‌های مسری شده باشند یا احتمال مبتلا شدن به این گونه بیماری‌ها برایشان وجود داشته باشد. قرنطینه شدن می‌تواند احتمال این که شخص یا حیوان به یک بیماری مسری مبتلا شود یا آن را انتقال دهد را کاهش دهد.
قرنطینه فقط برای بیماران نیست. در حقیقت افرادی که سالم به نظر می‌رسند، بدون این که بدانند، ممکن است ناقل بیماری باشند و آن را گسترش دهند؛ این مسئله باعث می‌شود مسافران یا حتی افرادی که سالم به نظر می‌رسند هم قرنطینه شوند.
برای مقابله با بیماری‌های همه‌گیر همانند COVID-19، باید افراد به صورت داوطلبانه قرنطینه خانگی را جدی بگیرند. با این که ممکن است بخش‌های دولتی تعطیل نباشند، اما تمام نکات بهداشتی را باید رعایت کنند. توجه به توصیه‌های بهداشتی و اعمال قرنطینه خانگی خود و خانواده، می‌توانید سرعت گسترش و انتقال بیماری را کاهش و قطع کنید. در صورتی که مردم به اندازه کافی در خانه بمانند و قرنطینه خانگی را جدی بگیرند، قطعا پزشکان می‌توانند وضعیت گسترش کرونا ویروس را کنترل کنند.
مفهوم قرار دادن یک فرد بیمار در انزوا یا همان قرنطینه، گذشته بسیار طولانی دارد. یکی از نخستین نمونه‌ها را می‌توان در کتاب Leviticus دانست که توصیه می‌کند افراد مبتلا به جذام را از افراد سالم، جدا کنید؛ این شواهد به خوبی نشان می‌دهد با این که افراد در زمان گذشته، هیچ اطلاعاتی درباره باکتری و ویروس‌ها نداشتند، اما قرنطینه را به عنوان یک راه‌حل مهم می‌دانستند.
بر اساس اعلام مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC)، احتمالا این اقدام از قرون وسطی پدید آمده است. در قرن 14، کشتی‌هایی که از مناطق مبتلا به طاعون به ونیز می‌رسیدند، باید 40 روز در فاصله دور و درون کشتی می‌ماندند. ایتالیایی‌ها به این دوره اصطلاحا Quaranta Giorni می‌گفتند که معنای همان 40 روز را داشت. قرنطینه 40 روزه چنان موثر بود که در طول 300 سال آینده اروپا به یک روش استاندارد برای جلوگیری از شیوع بیماری‌ها تبدیل شد.
یک ایستگاه مخصوص این اقدام در سال 1799 میلادی در ایالات متحده آمریکا و منطقه فیلادلفیا پس از همه‌گیر شدن تب زرد در سال 1793 میلادی، احداث شد؛ این بیماری باعث مرگ 5 هزار نفر شده بود. در دهه 1830 میلادی هم شهردار نیویورک برای محافظت از شهر در برابر وبا، دستور اجرای این اقدام را برای کلیه کشتی‌ها و وسایل نقلیه ورودی به شهر، صادر کرد؛ این قرنطینه چندان موثر نبود، زیرا بسیاری از مهاجران موفق شدند راه خود را برای ورود به شهر و دور زدن قرنطینه پیدا کنند.
در طول آنفولانزای اسپانیایی در سال 1918 (مرگبارترین بیماری همه‌گیر در تاریخ)، مقامات بهداشتی در ایالات متحده و اروپا پیشنهاد قرنطینه را مطرح کردند، زیرا می‌دانستند که این بیماری از طریق سرفه و عطسه گسترش پیدا خواهد کرد. پس از آن مراکز دولتی و کلیه مراکزی که تجمعات برگزار می‌شد، تعطیل شدند. توجه داشته باشید که این کنترل‌ها به صورت مستقیم به قدرت بخش‌های بهداشتی مربوط است.
ایالت ایلینویز و نیویورک، قرنطینه اجباری را برای همه بیماران صادر کردند، اما اجرای آن هم دشوار بود. اردوگاه‌های آموزش نظامی به طور کامل قرنطینه شده بود که قطعا اجرای آن، آسان است. در عین حال، انجمن بهداشت عمومی آمریکا هم توصیه کرد فقط بیمارانی که علائم شدید دارند باید به مراکز درمانی مراجعه کنند و افراد دارای علائم خفیف، لازم است در خانه بمانند.
قرنطینه‌ها می‌توانند در به حداقل رساندن شیوع بیماری، موثر باشند، اما همیشه هم بهترین راه‌حل به حساب نمی‌آیند. سندرم حاد تنفسی (SARS) در سال 2003 میلادی منجر به قرنطینه بسیاری از کشور‌ها شد. به عنوان مثال، کانادا برای هر مورد تایید شده SARS، چیزی در حدود 100 نفر را قرنطینه می‌کرد. تورنتو فقط 250 مورد احتمالی داشت، اما 30 هزار نفر در بیمارستان‌ها یا خانه‌هایشان قرنطینه شدند؛ این آمار تقریبا مشابه آمار پکن بوده و این در حالی‌ست که در آن، 2500 مورد ابتلا به سارس وجود داشت.
اجرای قرنطینه در مقیاس وسیع، دشوار بوده و کار سختی است. در طول اپیدمی ابولا در لیبریا و سیرالئون در سال 2014 میلادی، کل محله‌ها قرنطینه شدند و به مردم گفته شد که اجازه خروج از منزل را ندارند. نا آرامی‌های به وجود آمده باعث شد این قرنطینه پس از سه روز، شکست بخورد.
پزشکان بدون مرز که به مبارزه با ابولا رفته بودند، اظهار داشتند:
این تجربه به ما نشان داد که قرنطینه نمی‌تواند در کنترل ابولا موثر باشد، زیرا مردم با روش‌هایی از خانه خارج می‌شدند و در نهایت اعتماد میان مردم و مسئولان بهداشتی را هدف قرار داده بود.
قانون خدمات بهداشت عمومی که در سال 1944 میلادی توسط کنگره آمریکا تصویب شد، به دولت فدرال اختیار داد تا در شرایط لزوم، بتواند قرنطینه را به تصویب برساند. مرکز ملی بیماری‌های عفونی در حال ظهور CDC، ایستگاه‌های قرنطینه‌ای را در 20 شهر و بنادر مهم دارد و مشغول فعالیت هستند که هدف مهم آن‌ها، جلوگیری از ورود عوامل بیماری‌زا از سایر کشور‌ها به ایالات متحده است. این مراکز یک لیست از بیماری‌های قابل قرنطینه را دارند که شامل مواردی همانند وبا، طاعون، آبله و سارس می‌شود.
مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌های آمریکا دارای صلاحیت قانونی بوده تا در صورت نیاز، بتواند قرنطینه‌های اجباری را در سطح ایالتی، محلی و قبیله‌ای صادر کند. با این حال، آخرین باری که ایالات متحده آمریکا دستور این کار را در مقیاس بزرگ صادر کرد، در طول همه‌گیری آنفولانزای اسپانیایی بوده که در سال 1918 میلادی اتفاق افتاد.