بزرگنمايي:

آریا بانو - مؤسساتی که توسط کلیسا ساخته شد تا ناظر بر احوالات زنانی باشد که جامعه آنها را دور انداخته است، راهبه ها بر اداره ی این مؤسسات اشراف داشتند، بی شک در ابتدای امر با شعار مهربانی این مؤسسات را راه انداختند تا روح مدارا و گذشت را به طور ویژه در جامعه برانگیزند. اما کاملاً برعکس چنین رویکردی عمل کردند و خشونت و زورگویی را پیش گرفتند، تا جایی که کار به قتل و کشتار رسید و لکه‌ی ننگی بر پیکره تاریخ به جای گذاشت، این گزارش درباره «لباس شویی‌های مگدالین» در ایرلند است.
در اواسط قرن هجدهم، کلیساهای مختلف در سراسر جهان شروع به ساخت یتیمخانه کردند، به موازات آن مؤسسات دیگری هم برای پناه دادن به زنان روسپی که خانواده هایشان آنها را رها کرده بودند اختصاص داده شد. در همین راستا «لباسشویی‌ها»‌یی را در کشورهای مسیحی راه اندازی کردند، این لباس‌شویی ها برای آن دسته از زنان هم پناهگاه بودند و هم محلی برای کار کردن. اسم آن را لباسشویی‌های مگدالین «مجدلیه» گذاشتند. این اسم در کشورهای مختلفی وجود داشت اما لباسشویی های مجدلیه ایرلند پر از خشونت و وحشیگری بود.
در سال 1766 میلادی، لباسشویی،های مجدلیه به عنوان پناهگاهی برای زنان روسپی افتتاح شد، در ابتدای کار مؤسسه ی خیریه‌ای بود که خانم اربلا دَنِیلا برای پناه دادن به زنان بدکاره توبه‌کننده اختصاص داده بود، اما بعد از مدتی تحت نظارت کلیسای کاتولیک در آمد و راهبه‌ها به نظارت مستقیم بر آن پرداختند، به تدریج این لباسشویی‌ها که با هدف مهربانی ساخته شده بودند به زندانی شبانه‌روزی تبدیل گردیدند، که هیچ کاری نمی‌شد در آنجا انجام داد، حتی زنان نمی توانستند در آنجا با یکدیگر حرف بزنند، راهی برای فرار کردن هم نبود. در حالیکه زنان در حال رنج کشیدن و تحمل شرایط سخت بودند، کلیسا به اسم آنها پول جمع می کرد، در یک اطلاعیه که تاریخ آن به سال 1838 میلادی بازمی گردد، کلیسا برای «تعداد بی شماری از زنان بدبخت که به واسطه تعلیمات دینی و اخلاقی از رذالت توبه کرده اند» درخواست کمک کرد.
با وجود اینکه با آغاز قرن بیستم لباسشویی‌های مجدلیه در شماری از کشورها بسته شد، لباسشویی های ایرلند تا سال 1996 به فعالیت خود ادامه دادند‌. برآوردها نشان می‌دهد حدود هزاران زن زندگی بسیار سختی را در لباسشویی‌های ایرلند در طول 230 فعالیت مداوم این مؤسسه تا زمان بسته شدن آن تجربه کردند.
مصاحبه نجات یافتگان با رسانه ها باعث رسوایی بزرگ لباسشویی های مگدالین شد؛ مارینا گمبلد که در شانزده سالگی به مگدالین رفت می‌گوید مجبور بوده 10 ساعت کار کند و یکبار فنجانی را شکست و راهبه به او گفت: درسی به تو خواهم داد که از این پس حواست را خوب جمع کنی! راهبه یک طناب ضخیم را به مدت یه روز به گردن او بست، و مجبورش کرد تا روی زمین مثل گربه غذا بخورد، زانو بزند و جلوی او التماس کند و طلب عفو و بخشایش نماید.
کاثلین یکی دیگر از نجات یافتگان از مگدالین ایرلند می‌گوید: هر روز صبح با صدای زنگ از خواب بیدار می شدیم و مثل ماشین کار می‌کردیم و فقط هفته ای یکبار به حمام می رفتیم، او می گوید: به یاد می‌آورم شپش سرمان را پر کرده بود، شپش ها سطح آب را پر می کردند و خیلی ترسناک بودند!
ماری یکی‌ دیگر از نجات یافتگان که وقتی به لباسشویی رفت فقط 16 سال داشت، جز ایتام تحت سرپرستی به حساب می‌آمد نیز می‌گوید: راهبه‌ها او را در اتاقی که جسد یک پیرزن در آنجا بود حبس کردند.
البته فرار یکی از راه‌هایی بود که زندانیان لباسشویی‌های مگدالین به آن فکر می‌کردند، اما پنجره هایی با نرده‌های آهنین این کار را بسیار سخت کرده بود.
گورهای دسته جمعی در زمین های دیر
در سال 1993 گورستان دسته جمعی در دبلین پایتخت ایرلند پیدا شد. مقبره ها حاوی بقایای صدها زن توبه‌کننده بودند که در لباسشویی مگدالین نگهداری می شدند‌. طبق گزارش گاردین آنها به زور حبس شده بودند و هنگامی که تصمیم گرفته شد تا زمینی که در آن دفن شده بودند فروخته شود، ماجرا افشا گردید.
اجساد که تعداد آنها به چند صد تن می رسید در گورستان دسته جمعی دفن شده بود. متاسفانه تعداد مرگ و میرها در لباسشویی مگدالین ثبت رسمی نمی شد و به همین خاطر سرنوشت آنها برای نزدیکانشان نامعلوم بود و تنها چیزی که همه در این باره اتفاق نظر دارند این است که گورستان یافت شده در ایرلند برای زنانی بود که تا لحظه ی مرگشان با رفتارهای بی‌رحمانه مواجه شده بودند.
موارد مرگ که به طور رسمی در لباسشویی ها ثبت شده است 879 مورد بوده است، اما مرگ‌هایی که ثبت نشده نبود بسیار بیشتر است، به همین دلیل گروهی به نام «عدالت برای مگدالین»‌ با بازماندگان مصاحبه کرده، شهادت نامه‌هایی در مورد مرگ و دفن را جمع آوری کردند و به بررسی بایگانی روزنامه‌ها پرداختند. سرانجام پس از این همه تحقیقات به این نتیجه رسیدند که تعداد کشته شدگان گزارش نشده نزدیک به هزار و پانصد مورد بوده است و تعداد کشته شدگان لباسشویی مگدالین هنوز هم در ایرلند یک پرونده جنجالی است و بارها توسط مقامات رسمی ایرلند انکار شده است.
در سال 2011 میلادی کمیسیون مبارزه با شکنجه سازمان ملل، تحقیقی را در این باره انجام داد. نتیجه تحقیقات بدرفتاری و سوء استفاده از زنان را ثابت می‌کرد، در سال 2013 میلادی علاوه بر صدور عذرخواهی رسمی دولت، قرار شد تا غرامت به بازماندگان قربانیان لباسشویی های مجدلیه پرداخت شود که حدود 75 میلیون دلار بود، و در این معامله به زنان نجات یافته چندهزار دلار براساس زمانی که هر یک در آنجا گذرانده بودند پرداخت میشد.
در سال 2017 میلادی درباره فروش احتمالی زمین لباسشویی مگدالین ایرلند اختلافاتی شکل گرفت، دولت ایرلند خواهان فروش آن بود و برخی بر این باور بودند که بهتر است آنجا به یک موزه تبدیل شود تا تاریخ هیچ سرکوب و خشونتی را فراموش نکند.