بزرگنمايي:

آریا بانو - روزنامه جوان / اسماعیل سلطانیان بازیگر سینما و تلویزیون گفت: متأسفانه اغلب فیلم‌هایی که در گونه کمدی تولید می‌شود، نه جوابگوی تفریح و سرگرمی مردم است و نه از منظر کیفیت هنری قابل بحث است.
وی افزود:تفریح نباید مستهجن باشد و نباید به قیمت خنده گرفتن از مخاطب هر ابتذالی را به خوردش داد. کمدی ساختن اصولی دارد و در این اصول، ابتذال جایز نیست و نمی‌شود به قیمت فروش هر دستاویز عبثی را وارد فیلم‌ها کرد.
بازیگر «چ» و «بایسیکل‌ران» افزود: حتی در تولید محصولات رمانتیک و تراژدی هم خوب عمل نمی‌کنیم، یعنی در یک حالت سرگردانی به سر می‌بریم . در آثارمان نه غم و نه شادی واقعی را نمی‌بینیم، بماند که مسائل روز هم در آثارمان بموقع به تصویر کشیده نمی‌شود.
سلطانیان تأکید کرد: فیلم‌هایی که برای مخاطب عام تولید می‌شوند باید استخوان‌بندی داشته باشند و باید در همان مرحله نگارش فیلمنامه چنان قوی و استاندارد کار کنند که خروجی محصول در همان نیم ساعت اول مخاطب را جذب کند. به نظرم در همان زمان صدور پروانه ساخت باید فیلمنامه‌ها را طوری رصد کنند که آثار بی‌کیفیت اصلاً به پروانه ساخت نرسند.
سلطانیان که سال‌ها پیش تجربه ساخت فیلمی پرمخاطب با عنوان «همه دختران من» را داشته است با تأکید بر اینکه فیلم‌های خوب محصول کیفیت هستند و نه کمیت، افزود: فیلم‌های خوب می‌توانند ماندگار باشند. زمانی بود که کمدی‌هایمان هم زیبایی‌شناسی هنری داشت، یعنی با رعایت استانداردهای ساختاری درجه یک تولید می‌شد ولی حالا چطور؛ یا کمدی‌های بی‌سروته می‌سازند یا فیلم‌های هنری تهی از محتوا.
بازیگر «دیده‌بان» و «کافه ترانزیت» خاطرنشان ساخت: کدام فیلم کمدی در سال اخیر دیده‌اید که قابلیت ماندگاری داشته باشد . درست است که مردم ناگزیر هستند فیلم‌هایی طربناک را برای دیدن انتخاب کنند ولی وقتی فقط یک نوع کمدی می‌سازند معلوم است که مخاطب چاره‌ای ندارد جز آنکه همین یک نوع را ببیند.
سلطانیان در ادامه بیان داشت: ما باید به یک همپوشانی در جلوه‌های هنری و عناصر سرگرم‌کننده برسیم، یعنی فیلم‌هایی بسازیم که هم مخاطب عام و هم مخاطب خاص را جلب کند ولی حالا سینماهای اختصاص یافته به فیلم‌های به ظاهر هنری‌مان، خالی از مخاطب است و فیلم‌های تجاری هم که به دستمالی‌ترین شکل ممکن مخاطب جلب می‌کنند.
اسماعیل سلطانیان ابراز امیدواری کرد باید تولیدکنندگان به سمت و سوی جلب مخاطب از طریق اجماع بر هر دو وجه سرگرم‌سازی و زیبایی‌شناسی هنری بروند، تنها راه نجات سینمای ایران همین است.