بزرگنمايي:

آریا بانو - جوان آنلاین / تاکنون از شرایط گلایه کرده و دنبال احقاق حقتان رفته‌اید؟ فرض کنید به یک اداره می‌روید. قرار است پرونده شما در سیکل اداری مشخصی پیگیری و انجام شود، اما روال کار طولانی‌تر از حد می‌شود. شما معترض می‌شوید و احیاناً یا تهدید به شکایت می‌کنید یا به بلند کردن صدایتان در همان مکان اکتفا می‌کنید و از کنار ماجرا رد می‌شوید یا توی صف نانوایی مدتی روی پا ایستاده و خسته هستید و ناگهان کسی از راه می‌رسد که نوبت را زیر پا گذاشته و با خودخواهی اول صف می‌رود. شما چه حالی می‌شوید؟ عکس العمل‌تان چیست؟ با او دست به یقه می‌شوید و صدایتان را بالا می‌برید یا خیلی منطقی اعتراض می‌کنید و مؤدبانه می‌خواهید که صف را ترک کند؟
شما به رئیس مافوق‌تان در مقابل تصمیمی که گرفته چگونه اعتراض می‌کنید؟ با اعتصاب؟ با کار نکردن، با نقض قوانین یا غیبت در محل کار؟
از برخورد آموزگار یا دبیر فرزندتان راضی نیستید. چگونه صدای اعتراض‌تان را به گوش مدیر مدرسه می‌رسانید؟ توی مدرسه غوغا به پا کرده و مدرسه را تهدید به اداره رفتن و شکایت می‌کنید یا علت اعتراض‌تان را با همان معلم در میان می‌گذارید؟
شما چطور آقای محترم؟ اگر به دستپخت همسرتان ایرادی وارد می‌کنید و غذای سرو شده مورد علاقه‌تان نباشد چه می‌کنید؟ آیا او را با کلام تند یا تلخ‌تان توبیخ می‌کنید یا از آن مرد‌هایی هستید که غذا را می‌خورند، اما اشکالاتش را به زبان می‌آورند؟
اگر به رفتار فرزندتان اعتراض کنید چگونه آن را نشانش می‌دهید، با داد و فریاد، تنبیه یا گفت‌وگوی منطقی؟
اگر مادر خانه هستید و بریز و بپاش‌های خانه حسابی کلافه‌تان کرده، چگونه اعتراض می‌کنید؟ برای مدتی مشخص خانه را به حال خود رها می‌کنید تا با آشفتگی متوجه اعتراض‌تان شوند یا هجومی برخورد کرده و وسایل بچه‌ها را توی کیسه زباله می‌ریزید؟ شاید هم سکوت می‌کنید و از حقتان می‌گذرید!
اعتراض و مخالفت حق طبیعی هر انسان است، اما این امر مهم زبان و ادبیات خاص خودش را دارد و برای همه‌اش نمی‌توان یک مدل نسخه داد. مهم این است که ما فرهنگش را بیاموزیم. انسان‌های محترم اعتراض‌شان هم محترمانه است.