بزرگنمايي:

آریا بانو - کانال سینمایی کات / بهترین‌ها و بدترین‌های جشنواره فجر از نظر حسین لامعی به این شرح است:
بهترین فیلم:
یک- ابر، بارانش گرفته (مجید برزگر)
دو- خورشید (مجید مجیدی)
سه- خون شد (مسعود کیمیایی)
چهار- روز صفر (سعید ملکان)
پنج- سینما شهر قصه (کیوان علی‌محمدی - علی‌اکبر حیدری)
شش- روز بلوا (بهروز شعیبی)
بهترین کارگردان:
یک- مجید مجیدی (خورشید)
دو- سعید ملکان (روز صفر)
سه- ابراهیم حاتمی‌کیا (خروج)
چهار- مسعود کیمیایی (خون شد)
پنج- مجید برزگر (ابر، بارانش گرفته)
بهترین فیلمنامه:
یک- ابر، بارانش گرفته (مجید برزگر)
دو- خورشید (مجید مجیدی - نیما جاویدی)
سه- روز بلوا ( مهران کاشانی)
بهترین بازیگر نقش اول مرد:
یک- فرامرز قریبیان (خروج)
دو- روح‌الله زمانی (خورشید)
سه- امیر جدیدی (روز صفر)
بهترین بازیگر نقش اول زن:
یک- نازنین احمدی (ابر، بارانش گرفته)
دو- پریناز ایزدیار (سه کام حبس)
بهترین بازیگر نقش مکمل مرد:
یک- ارشیا نیک‌بین (ابر، بارانش گرفته)
دو- بابک کریمی (سینما شهر قصه)
سه- امیر آقایی (شنای پروانه)
بهترین بازیگر نقش مکمل زن:
یک- مریم عباس‌زاده (خون شد)
دو- طناز طباطبایی (خورشید)
سه- طناز طباطبایی (شنای پروانه)
بهترین تدوین:
یک- هایده صفیاری (خون شد)
دو- سیاوش پورخلیلی (سینما شهر قصه)
سه- میثم مولایی (روز صفر)
بهترین فیلمبرداری:
یک- هومن بهمنش (خورشید)
دو- مسعود امینی تیرانی (ابر، بارانش گرفته)
سه- سامان لطفیان (شنای پروانه)
بدترین فیلم:
خوب، بد، جلف2 (پیمان قاسم‌خانی)
و بسیار فیلم دیگر!
بدترین بازیگر زن:
الناز شاکردوست (من میترسم)
بدترین بازیگر مرد:
پوریا رحیمی سام (من میترسم)
بدترین اتفاق جشنواره: حرف‌های پرت و زننده‌ی شهاب حسینی علیه مسعود کیمیایی.
نکته‌ی یک- به دلیل مریضی و بدحالی، نتوانستم فیلم‌های «تومان»، «پوست»، «آتابای»، «عامه‌پسند» و «آبادان، یازده60» را ببینم.
نکته‌ی دو- جای ابراهیم حاتمی‌کیا اگر بودم به نشست مطبوعاتی فیلم «خروج» نمی‌رفتم. در همه‌ی این سال‌ها خبرنگارانِ حاضر در نشست‌های مطبوعاتی، اکثرا کوچک و بی‌سوادند و جوگیر و هرزه‌دهان و «شهوتِ دیده شدن» خفه‌شان کرده. حاتمی‌کیا نباید با آمدن به نشست، به این جغله‌ها مشروعیت داد.
نکته‌ی سه- امسال سعی‌ام بر این بوده که از بدها و منفی‌های جشنواره زیاد ننویسم، حتی در همین متن.
نکته‌ی چهار- بار دیگر بازمی‌گردیم به تماشای فیلم‌های کلاسیک و روزِ جهان، به تماشای فیلم‌های مهجور و درخشانِ اروپایی و آمریکایی؛ تا این جشنواره‌ی فجر و فیلم‌های اکثرا پرت و پلایش را بشورد و ببرد.