بزرگنمايي:

آریا بانو - «خروج»، معلق بین عصیان و کمدی
سایز متن الف الف
لینک کوتاه در کلیبرد کپی شد! http://akhr.ir/6067931
٥٢٥
٠
جیم / حاتمی‌کیا چند وقتی است روند سینوسی در فیلمسازی دارد و برهمین اساس پیش‌بینی می‌شد این‌بار شاهد فیلم خوبی از او باشیم. « خروج» قصه مردم روستایی به نام عدل‌آباد است که بالگرد رئیس‌جمهور تصادفاً در مزرعه پنبه یکی از آن‌ها به نام رحمت که فرامرز قریبیان نقشش را بازی می‌کند فرود می‌آید . بعد هم آب‌شور سد اشتباهاً وارد مزارع اهالی می‌شود. جوانان روستا که می‌خواهند علت این مشکل را بدانند نگهبان سد را زخمی می‌کنند. بعد هم متواری می‌شوند. ریش‌سفیدها که جوانانشان متواری شده‌اند و محصول‌شان هم خراب شده دست به دامن مقامات محلی می‌شوند اما نتیجه‌ای نمی‌گیرند برای همین تصمیم می‌گیرند با تراکتور به تهران بروند تا با خود رئیس جمهور صحبت کنند. نفر اصلی این حرکت رحمت است، کم حرف و تلخ، تازه پسرش به شهادت رسیده و خودش هم زمان جنگ رزمنده بوده. نگاه خسته‌ای دارد و انگار پشت نگاهش پر از قصه است. اما در یک داستان که مضمون اصلی‌اش عدالتخواهی‌است و مختصات شخصیت اصلی‌اش ذکر شد سر و کله شوخی‌های تلویزیونی و سطحی و در مواردی تکراری پیدا می‌شود. عنصر تصادف در فیلم پررنگ است، همه اتفاق‌ها از بالگرد رئیس جمهور و مشکل سد و ضرب و شتم نگهبان و بازگشت پیکر شهید با هم رخ می‌دهد. نمی‌فهمیم اگر انگیزه خروج فقط آب شور و مشکل محصول بود چه می‌شد که حاتمی‌کیا تصمیم گرفت متواری شدن جوانان را هم بدون هیچ کارکردی به قصه اضافه کند. سکانس‌های وسط فیلم اضافه هستند، شخصیت‌ها جدل‌های تکراری در لوکیشین‌های متفاوت با هم دارند. کاروان تراکتور سوار به لوکیشین‌های مختلفی می‌رسند و مردم با آن‌ها عکس می‌گیرند و بین خودشان هم کمی راجع به تردیدها و انعکاس حرکت‌شان در فضای مجازی صحبت می‌کنند و وارد لوکیشین بعدی می‌شوند بدون‌آن‌که قصه پیش برود. تنها زن حاضر در این کاروان هم چیزی در حد یک پیش‌خدمت تصویر کشیده شده. « خروج» در مجموع فیلم خوبی است اما جزو بهترین‌های حاتمی‌کیا نیست. نمادگرایی موجود در فیلم هم خیلی شعاری و ساده ترسیم شده و جایی برای چالش ذهنی درمسیر کشف محتوا برای مخاطب نمی‌گذارد؛ با این‌حال قطعاً با فیلم بهترین به نسبت «به‌وقت شام» طرف هستیم. نویسنده: سیدمصطفی صابری