بزرگنمايي:

آریا بانو - روزیاتو / تحقیقات اخیر نشان می دهد که داشتن رابطه جنسی کمتر می تواند به یائسگی زودرس منتهی شود. محققان دریافته اند که احتمال وقوع یائسگی زودرس در زنانی که به گزارش خودشان در مقیاس هفتگی فعالیت جنسی داشتند نسبت به زنانی که کمتر از یک بار در ماه چنین رابطه ای را تجربه می کردند، 28 درصد کمتر است. به همین ترتیب، زنانی که به صورت ماهیانه رابطه جنسی داشتند در مقایسه با زنانی که کمتر از یک بار در ماه رابطه جنسی برقرار می کردند 19 درصد کمتر با یائسگی زودرس- 12 ماه بدون تجربه قاعدگی- مواجه می شدند.
در حالی که در مطالعه اخیر ، محققان به سراغ دلیل این رابطه نرفته اند اما رهبر گروه گفته است که تحریکات فیزیکی در حین رابطه جنسی می تواند سیگنالی به بدن باشد که از احتمال و امکان بارداری خبر داده و بدین ترتیب بدن را به جهتی مخالف یائسگی ببرد. اما برای زنانی که در میانسالی رابطه جنسی مرتب و چندانی ندارند، یائسگی زودرس می تواند بیشتر بیولوژیکی باشد. مگان آرنوت، رهبر این گروه تحقیقاتی و دانشجوی دکترای انسان شناسی تکاملی در کالج دانشگاهی لندن در این باره چنین می گوید: «اگر قرار نباشد تولید مثل کنید دلیلی برای تخمک گذاری وجود ندارد- بهتر است آن انرژی را در جایی دیگر مصرف کنید».
تحقیقات اخیر صورت گرفته با مشارکت نزدیک به 3.000 زن با سن متوسط 45 سال نشان می دهد که داشتن رابطه جنسی کمتر می تواند به یائسگی زودرس منتهی شود.
آرنوت می گوید که در حین تخمک گذاری، امکان ابتلای زنان به بیماری بسیار بیشتر است زیرا سیستم ایمنی بدن در شرایط خوبی قرار ندارد. اگر بارداری به دلیل نداشتن رابطه جنسی غیرمحتمل باشد، این بدان معناست که اختصاص انرژی برای تخمک گذاری برای بدن به هیچ عنوان منطقی و مقرون به صرفه نیست. وی می گوید، تحقیقات صورت گرفته توسط تیم او، «فرضیه مادربزرگ» را تایید می کند، فرضیه ای که می گوید یائسگی در اصل برای کاهش «کشمکش تولید مثلی» بین نسل های متفاوت از زنان و به منظور اطمینان از زنده ماندن و رشد نوه ها به وجود آمده است. آرنوت در ادامه تصریح می کند: «شاید یک تعادل انرژیک بیولوژیکی بین اختصاص انرژی به تخمک گذاری و اختصاص انرژی به جایی دیگر- مانند فعال باقی ماندن با مراقبت از نوه ها- وجود داشته باشد».
در این مطالعه از نزدیک به 3٫000 زن استفاده شده که متوسط سن آن ها 45 سال در زمان شروع تحقیق در سال 1996بوده است، زنانی که هر کدام به طور متوسط دو فرزند داشته و اغلب متاهل بوده یا با شریک جنسی خود زندگی می کردند. حدود 45 درصد از این زنان به شکل طبیعی در سن 52 سالگی یائسگی را تجربه کردند. لازم به ذکر است که مصاحبه با این زنان در طول مدت 10 سال صورت گرفته بود. در شروع تحقیق، هیچ یک از زنان وارد دوران یائسگی نشده بود اما 46 درصد از آنان در مراحل اولیه در آستانه-یائسگی بوده (شروع تجربه نشانه های یائسگی مانند قاعدگی های نامنظم و گُر گرفتگی) و 54 درصدشان نیز در مرحله پیش-یائسگی (داشتن دوره های قائدگی منظم و نداشتن نشانه های در آستانه-یائسگی یا یائسگی) قرار داشتند.
در بررسی هایشان، تیم تحقیق فاکتورهایی مانند سطح استروژن، آموزش، نمایه توده بدنی، نژاد، مصرف دخانیات و زمان اولین تجربه قاعدگی را در این زنان نادیده گرفتند. رابطه جنسی نیز تنها به دخول محدود نشده و دیگر انواع رابطه جنسی را نیز شامل می شد. آرنوت همچنین می گوید که در این تحقیق به این موضوع نیز پرداخته شد که آیا زندگی کردن با شریک جنسی مذکر می تواند تاثیری بر یائسگی داشته باشد یا خیر زیرا در این زمینه یک نظریه وجود دارد که قرار گرفتن مداوم در معرض فرومون های مردانه (بوی بدن مرد) در نتیجه زندگی کردن با مردان باعث عقب افتادن یائسگی می شود.
با این وجود، این تحقیق نتوانست ارتباطی بین این دو بیابد. این اولین باری است که مطالعات رابطه ای بین دفعات رابطه جنسی و شروع یائسگی را شناسایی می کند. هدف بعدی تیم تحقیقاتی سعی در تکرار این یافته ها در دیگر گروه های جمعیتی است، اگر چه به گفته آرنوت جمع آوری داده ها در مورد رابطه جنسی و یائسگی بسیار دشوار است. برای زنانی که می خواهند نشانه های اولیه یائسگی مانند گُر گرفتگی- که در سال های اولیه پیش از یائسگی بسیار رخ داده و آزار دهنده است- را عقب بیندازند، آرنوت می گوید که داشتن رابطه جنسی بیشتر اگر مفید نباشد مضر نیز نخواهد بود.