بزرگنمايي:

آریا بانو - روزنامه شهروند / دوستی می‎گفت با اتفاق‎های اخیری که در دنیا می‎افتد دیگر مشکلی با قطع درخت در جنگل‎های ایران ندارم و دستم برسد خودم هم به نابودی جنگل‎ها کمک می‎کنم. با تعجب نگاهش کردیم. گفت: بیخود چپ‎چپ نگاهم نکنید. آتش‎سوزی گسترده در جنگل‎های استرالیا را نمی‎بینید؟ نیم میلیارد حیوان در آتش سوخت. خب اگر ما جنگلی نداشته باشیم آتش سوزی هم در آن اتفاق نمی‎افتد که دل‌مان برای سوختن درخت‌ها و جانورانش کباب شود. شما فکر کن زبانم لال جنگل‎های ایران می‎سوخت. با این حجم امکانات آتش‎نشانی در ایران چه بلایی سر ِ ما و محیط زیست می‎آمد؟ در استرالیا با آن همه امکانات حیوان‎ها در آتش سوختند این جا که دیگر هیچ. پس زنده‎باد نابودی جنگل‎ها که منجر به جلوگیری از سوختن حیوانات می‎شود!
دوست دیگری به او جواب داد: عزیزم شما بیخود این‎قدر نگران نباش. شکارچیان و زمین‎خواران قبلا فکر همه جایش را کرده و علاج قبل از واقعه نموده‎اند. زمین‎خواران با قطع درختان و شکارچیان با شکار جانوران کاری کرده‎اند که نه از تاک نشانی مانده و نه از تاک‎نشان. این جا آتش هم بگیرد چیزی برای سوختن نیست. شما برو بگیر بخواب.
و مطلع شدیم یکی از مدیران سازمان محیط زیست هم اعلام کرد با نظریه دوست اول ما موافق است؛ یعنی از نظر ایشان، نابودی جنگل‎ها و قطع درختان به نفع مردم ایران است . چون وقتی درختی نیست مردم هم نمی‌توانند زیرش بساط پهن کنند و جوجه سیخ کنند. هم جوجه سیخ کردن ضد حقوق حیوانات است و با قطع درختان بساطش برچیده می‎شود. هم وقتی سیل بیاید کسی زیر درختی بساط نکرده که سیل ببرتش و آمار مرگ و میر سیل
کاهش می‎یابد.
یکی از کارشناسان وزارت راه و شهرسازی هم خواست از قافله اظهار نظرهای جگرانه عقب نماند و بدو بدو خودش را رساند دفتر ما و گفت من هم با نابودی جنگل‎های شمال موافقم. جنگل که نباشه، مسافر شمال کم می‎شود و ترافیک جاده که کم شود دیگر کسی از ما نمی‎پرسد بالاخره تکلیف این آزادراه تهران-شمال چی شد؟
چون موضوع امروزمان در مورد رابطه آدمیزاد و حیوان‎های جنگلی است یک حکایتی هم مرتبط با جانوران تعریف کنم. می‎گویند یک مرتاض هندی به شکم دراز کشیده بود روی یک تخته‎ میخ و به پشت جوجه‎تیغی بزرگی که زیر تخت خوابیده بود دست ‎می‎کشید و می‎گفت : « نازی پیشی... جونم پیشی!» می‎دانم بی مزه بود اما مرتاض بیچاره چون با فرهنگ و سیاست و سنت‎ها و قوانین و عرف ما ایرانی‎ها آشنا نبود، مجبور شدچهل و هفت قرائت مختلف از این لطیفه را ارایه کند تا بالاخره این لطیفه مجوز پخش بگیرد. درضمن هدف ما از بیان این لطیفه این بود که به شما شهرونگیان یادآوری کنیم که شرایط زندگی مهم نیست. اینکه شما در ذهن یا در خواب چه رویایی می‎بینید مهم است. به قول فرهاد مهراد « با اینا زمستون را سر می‎کنم.»
و پرویز شاپور گفته بود: به ماهی فکر می‎کردم. اما چون یادم رفت به آب فکر کنم، ماهی فکرم مرد! روحش شاد.
شهرام شهیدی