بزرگنمايي:

آریا بانو - سلامانه: امروزه یکی از بیشترین چیزهایی که شاهد آن هستیم، عدم رضایت اکثر افراد از زندگی عاطفی خود است. چه افرادی که ازدواج کرده‌اند، چه کسانی که در یک رابطه رومانتیک هستند و حتی افرادی که کلا همراهی در زندگی آنها نیست و به قول دوستی، مجردند. اما چرا این روزها اینقدر زندگی عاطفی سخت شده و چرا بیشتر افراد و حتی شاید خود ما، از زندگی‌مان رضایت نداریم؟!
این سوالی است که دکتر مهدی سودآوری، روانشناس به آن پاسخ می‌دهد.
شاید مهمترین دلیل آن این است که اکثر ما زندگی را نیاموخته‌ایم و در نازندگی به سر می‌بریم. تمام روز را در فکر چیزهایی می‌گذرانیم که فقط زاده نازندگی هستند.
نظرات دیگران (بقیه چه فکری می‌کنند؟!) آینده (شما ثابت کنید که تا شب زنده خواهید بود، آنگاه شادی و لذت امروز را به فردا موکول کنید!) حسادت و چشم و هم چشمی (چرا دیگران فلان چیز را دارند، اما من نه؟) نگرانی برای چاقی و لاغری، پول و هزاران چیز دیگر. هیچ کس در تشیع جنازه شما نخواهد گفت که مدل اتومبیل‌اش فلان بود یا سایز اندامش چقدر متناسب بود! آنچه که در آن روز باعث یادآوری شما خواهد شد، عشق و محبتی است که به دنیا داده‌اید.
پس از مرگ، لباس‌های مارک و مدارک تحصیلی به کار شما نخواهند آمد. قطعا اگر حساب و کتابی باشد به این که چقدر گره از مشکلات مردم باز کرده‌اید و چقدر شاد بوده‌اید، خواهند پرداخت.
هر کدام از ما که تجربه‌ای مرگ آفرین را پشت سر گذاشته باشد، قطعا به یاد دارد که در آن چند لحظه‌ای که زمان معلق می‌شود و کش می‌آید (زمانی که هواپیما در حال سقوط است یا ماشین در یک تصادف در هوا شناور و قبل از برخورد نهایی) انسان به تنها چیزی که فکر نمی‌کند پول، موفقیت ظاهری و... است. در آن چند ثانیه فقط یاد عزیزان وجود دارد و حسرت کارهای نکرده، زندگی های ناتمام.
قطعا منظور رها ساختن آینده نیست، صحبت از اولویت دادن به زمان حال است. صحبت از زندگی کردن است. دوست داشتن و دوست داشته شدن است.
وقتی در کنار شخصی خوشحال هستید، آرامش دارید و چون شما را با تمام نقاط قوت و ضعفتان پذیرفته، احساس امنیت دارید... واقعا اهمیت دارد که در چند سال آینده نتیجه این رابطه چه خواهد شد؟! آیا تعاریف خود ساخته و ممنوعیت های ذهنی ما اهمیتی دارد؟!
چه کسی تضمین کرده است که اصلا تا آن زمان زنده خواهیم بود؟ اما باید از نگاه کردن به رابطه / ازدواج به عنوان یک معامله که باید در آن سود کنم، دست برداشت. یا به قول حافظ: تو خود حجاب خودی حافظ از میان برخیز...