بزرگنمايي:

آریا بانو - خراسان / این روزها که بازیگران خوش‌چهره و ستاره‌های پول ساز، حرف اول را در سینما و تلویزیون می‌زنند، بیشتر از قبل شاهد کم رنگ شدن هنرمندان پیش کسوت هستیم. هنرمندانی که در دوره خاصی از فعالیت هنری‌شان، ستاره بودند اما کم‌کم با رویه حاکم بر هنرهای نمایشی، طرد و فراموش شدند. غلامحسین لطفی یکی از هنرمندان قدیمی‌ است که مدت‌ها در سینما و تلویزیون از او خبری نبود اما بعد از سال‌ها به سینما برگشته و قرار است در فیلم جدیدی بازی کند.
بازگشت لطفی به سینما
غلامحسین لطفی 10 روز پیش به عنوان مهمان در برنامه «چهل تیکه» حضور داشت. او در همان ابتدای ورود به برنامه از این که فراموش شده است، حسابی گلایه کرد و با گریه و ناراحتی گفت که همه تصور می‌کنند او نیست و نابود شده اما حالش خوب است. دلخوری او باعث شد اواسط برنامه هم با یاد رضا بابک به گریه بیفتد و از بیکار شدن هنرمندان پیش کسوت انتقاد کند. طولی نکشید که بریده ویدئوهای «چهل تیکه» با تیترهایی مانند «گریه‌های غلامحسین لطفی اشک مجری را درآورد» در فضای مجازی دست‌به‌دست شد. گلایه‌های او باعث شد اهالی سینما و تلویزیون یاد او بیفتند که هنوز توانایی بازیگری دارد و بعد از پنج سال، پیشنهاد کاری تازه‌ای به او داده شود. دیروز خبر رسید که قرار است در فیلم «نارگیل» به تهیه‌کنندگی ابراهیم عامریان که هنوز کارگردانش مشخص نیست، یکی از نقش‌های اصلی را بازی کند.
حکمرانی دیگران در سینما و تلویزیون
تلویزیون، سینما و نمایش خانگی هرکدام به شیوه خودشان، هنرمندان پیش کسوت را به حاشیه رانده و باعث بیکاری آن‌ها شده‌اند. فیلم نامه‌ها و قصه‌های ضعیف در سینما، باعث شده سرمایه‌گذاران و کارگردانان با استفاده از ستاره‌ها، مخاطبان را به سینما بکشانند تا فیلم‌شان بفروشد، در نتیجه نقش‌ها به چهره‌های خاصی می‌رسد، بعضی از ستارگان همیشه یک یا دو فیلم روی پرده در حال اکران دارند یا بعد از پایان اکران یک فیلم، به سرعت دوباره با فیلم تازه‌ای به سینما می‌آیند! پدیده بازیگر – اسپانسر هم سهم مهمی در وضعیت فعلی سینما دارد. بعضی از بازیگران می‌توانند برای ساخت یک فیلم، حامی مالی بیاورند و همین مجوز حضورشان در فیلم می‌شود یا گاهی خود بازیگران حامی مالی فیلم می‌شوند و در آن بازی می‌کنند. همچنین گاهی از چهره‌هایی استفاده می شود که حرفه اصلی‌شان بازیگری نیست و صرفا چهره‌های جذابی هستند. در سریال‌های تلویزیونی هم اوضاع بهتر از سینما نیست و همان طور که قبلا در گزارش مفصلی به آن پرداختیم، می‌بینیم که چند بازیگر خاص همزمان در دو سریال در شبکه‌های مختلف تلویزیون دیده می‌شوند. حضور همزمان بازیگران در دو شبکه ، اتفاقی است که همین حالا هم در تلویزیون دیده می‌شود. در چنین وضعیتی، حضور هنرمندان پیش کسوت، روزبه‌روز کم رنگ‌تر می‌شود و در نتیجه بیکار می‌شوند.
از یاد رفته‌ها
این روزها هنرمندان زیادی هستند که غیبت‌شان در عرصه بازیگری طولانی شده است و از یادها رفته‌اند. رضا فیاضی و رضا بابک، از هنرمندانی هستند که در سال‌های اخیر فعالیت خاصی در تلویزیون یا تئاتر نداشته‌اند. آخرین‌باری که آزیتا لاچینی را در تلویزیون دیده‌ایم به یک سال پیش برمی‌گردد که در برنامه «هزار داستان» مهمان بود و روایت عجیبی از روزهای سخت زندگی‌اش در جوانی داشت. منوچهر آذری گوینده و بازیگر آثار کمدی، تقریبا 9 سال است که به عنوان بازیگر در آثار سینمایی یا تلویزیونی دیده نشده است. صدیقه کیانفر هم مانند غلامحسین لطفی و بسیاری از بازیگران پیش کسوت، جزو چهره‌های فراموش‌شده‌ای است که مدتی پیش روی تخت بیمارستان ویدئویی از خود منتشر کرد و خطاب به کارگردانان گفت که علت بیماری و کسالت او بیکاری ا‌ست. او با بغض و ناراحتی به طور رسمی اعلام کرد که حالش خوب است و می‌تواند دیالوگ‌ها را حفظ کند. انتشار این ویدئو، نام او را چند روزی در تیتر خبرها نشاند. با این اوضاع، دیگر چهره‌های فراموش‌شده هم حتما باید بغض‌شان جلوی دوربین شکسته شود و یکی‌یکی به طور رسمی اعلام کنند که حال جسمی‌شان خوب است تا به خاطر بیایند؟ آیا به جای پیشنهاد کار، باید زمانی که دیگر دیر است، به فکر بزرگداشت و تجلیل و یادبود افتاد؟!