بزرگنمايي:

آریا بانو - باشگاه خبرنگاران / فرناز المعی‌نژاد متخصص فیزیوتراپی درباره بیماری ایدز اظهار کرد: گذاشتن تشخیص HIV یا ایدز روی فرد در نگاه اول بسیار ناراحت کننده و ترسناک است، اما خوشبختانه با پیشرفت‌هایی که در علم پزشکی انجام شده است، فرد مبتلا به ایدز یا آلوده به ویروس HIV می‌تواند علاوه بر درمان دارویی، با فراگیری تکنیک‌های خودمراقبتی صحیح مانند ورزش و تغذیه سالم، کیفیت زندگی و سلامت خود را افزایش دهد وزندگی سالم تؤام با طول عمر طبیعی داشته باشد.
او بیان کرد: آلوده شدن به ویروس HIV یا ابتلا به بیماری ایدز نباید فرد را از انجام فعالیت ورزشی باز دارد؛ افزودن فعالیت ورزشی با شدت متوسط مانند دوچرخه‌سواری، کوهنوردی و شنا به برنامه روزانه درمانی فرد مبتلا به ایدز، حداقل سه روز در هفته سرعت پیشرفت بیماری ایدز را کمتر می‌کند؛ مطالعات نشان می‌دهند که هرچه شخص از نظر فیزیکی فعال‌تر باشد، علاوه بر اینکه قادر است بهتر فعالیت ویروس HIV را در بدن تحت کنترل خود بگیرد، می‌تواند با سایر بیماری‌های مرتبط با ایدز مانند دیابت، افسردگی و درد‌های مفصلی هم بهتر مقابله کند.
این متخصص فیزیوتراپی افزود: مبتلایان به ایدز می‌توانند هر ورزشی را که دوست دارند مانند شنا، دوچرخه‌سواری، کوهنوردی، یوگا، دویدن و حتی اسکی را به برنامه ورزشی خود اضافه کنند؛ مگر اینکه مواردی مانند زخم باز، استفراغ، گیجی یا درد‌های شدید عضلانی-استخوانی وجود داشته باشد که در این مواقع شخص باید فعالیت ورزشی خود را قطع کند.
اثر‌های فیزیولوژیکی مفید ورزش در بیماری ایدز
المعی‌نژاد تأکید کرد: ورزش میزان استرس روانی فرد را کم می‌کند؛ داشتن استرس سیستم ایمنی بدن را ضعیف، بنابراین ویروس بر بدن غلبه می‌کند. داشتن فعالیت ورزشی هوازی با شدت متوسط نه تنها سیستم ایمنی فرد را تقویت می‌کند، بلکه میزان استرس، اضطراب، خستگی و افسردگی را در او کاهش می‌دهد.
او تصریح کرد: ورزش از افزایش قندخون و تحمل بدن به انسولین جلوگیری می‌کند؛ افراد آلوده به ویروس ایدز که دارو‌های بسیار فعال ضدویروس مصرف می‌کنند، مبتلا به قندخون شده یا به انسولین مقاوم می‌شوند. برخی دیگر از دارو‌های ایدز مانند مهار کننده‌های پروتئاز هم در ابتلای افراد به دیابت مؤثر هستند؛ انجام فعالیت ورزشی منظم با شدت متوسط از چاقی، بالا رفتن قند و تحمل بدن به انسولین جلوگیری می‌کند.
این متخصص فیزیوتراپی گفت: ورزش خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی-عروقی را در فرد مبتلا به ایدز کاهش می‌دهد؛ تمرین‌های هوازی روزانه با شدت متوسط نقش مؤثری در القای نگرش مثبت به زندگی فرد مبتلا به ایدز دارند ورزش بافت استخوانی را تقویت می‌کند؛ بیمار ایدزی مستعد ابتلا به پوکی استخوان و تحلیل رفتن بافت استخوانی-عضلانی است. انجام تمرین‌های هوازی همراه با وزن‌اندازی روی پا‌ها مانند تمرین‌های ایستاده ورزشی، اسکوات یا استپ تأثیر چشمگیری در قوی شدن بافت استخوانی و کاهش روند پیشرفت پوکی استخوان در بیمار دارد.
المعی‌نژاد اظهار کرد: ورزش از سندروم تحلیل عضله و چربی در بیمار ایدزی جلوگیری می‌کند در اوایل دهه 90 بسیاری از مبتلایان به ایدز بر اثر عملکرد برخی پروتئین‌ها به سرعت بافت عضلانی و چربی خود را از دست می‌دادند و در نهایت این اشخاص از عوارض ناشی از ابتلا به این سندروم جان خود را از دست می‌دادند، ولی امروزه با پیشرفت‌های ایجاد شده در درمان دارویی ایدز شروع این سندروم بسیار کمتر شده است با وجود این انجام ورزش‌های هوازی با شدت متوسط علاوه بر اینکه از عملکرد تخریبی این پروتئین‌ها جلوگیری می‌کند، در تقویت بافت عضلانی هم مؤثر است.
مبتلایان به ایدز چگونه فعالیت ورزشی خود را آغاز کنند؟
او بیان کرد: فرد مبتلا به ایدز اگر تا به حال از نظر فیزیکی فعال نبوده و ورزش نمی‌کرده است، باید در ابتدا با پزشک خود مشورت کند و پس از کسب موافقت پزشک معالجش، ضمن مشورت با یک فیزیوتراپیست برای بررسی اولیه میزان سلامت فیزیکی خود جهت برخورداری از یک برنامه ورزشی مؤثر و سالم باید در برنامه ورزشی روزانه خود علاوه بر تمرین‌های هوازی ایروبیک (تمرین‌هایی که ضربان قلب را بالا می‌برند)، تمرین‌های با وزنه را هم بگنجاند.
این متخصص فیزیوتراپی افزود: فرد باید در آغاز برنامه ورزشی خود با انجام تمرین‌های سبک، بدن خود را گرم و در پایان ورزش با انجام تمرین‌های کششی بدن خود را سرد کند. شخص همچنین باید از انجام ورزش‌های بسیار شدید و سنگین که ایمنی‌اش را به خطر می‌اندازد، بپرهیزد.
المعی‌نژاد تصریح کرد: شخص باید میزان تحمل هوازی بدن خود را به آرامی افزایش دهد تا اینکه به مرور زمان بتواند 4 روز در هفته و هر روز 40 دقیقه ورزش کند. همچنین اگر شخص تا به حال ورزش نمی‌کرده است، باید 6 هفته نخست را فقط ورزش هوازی انجام دهد و پس از 6 هفته تمرین با وزنه را آغاز کند.
او یادآوری کرد: فرد باید در حد توان خود ورزش کند و اگر قادر به پیاده‌روی و دویدن در پارک نیست، در آب ورزش کند یا تمرین‌های نشسته روی صندلی را انجام دهد.