بزرگنمايي:

آریا بانو - رکنا / وقتی دختر عمویم از زندگی راحت و بی دغدغه شهرنشینی سخن می گفت دوست داشتم خیلی زود به آسمان شهر پر بکشم و زندگی جدیدی را تجربه کنم. ظاهر پرزرق و برق شهرنشینی چشمانم را کور کرده بود و من در رویاهای خودم بهشتی ساخته بودم که زندگی در آن سعادت و خوشبختی ام را تضمین می کرد اما این تفکرات طوری مرا به گرداب بدبختی کشاند که امروز با تهمت های ناروایی مانند زن خیابانی روبه رو شده ام....
زن 30 ساله که برای شکایت از هم اتاقی هایش به کلانتری آمده بود در حالی که بیان می کرد بعد از گذشت 10 سال از زندگی در شهر امروز همه رویاها و آرزوهایم در گورستان دلم دفن شده است به کارشناس اجتماعی کلانتری شهید آستانه پرست مشهد گفت: در خانواده ای پرجمعیت و در یکی از روستاهای اطراف مشهد متولد شدم.
پدرم کشاورز بود و به سختی مخارج خانواده 9 نفره ما را تامین می کرد با وجود این روزگار شیرینی را سپری می کردم دختری شاد و سرزنده بودم و هر روز با دختر عمویم همبازی می شدم با «ثریا» فقط چند روز اختلاف سنی داشتم و او صمیمی ترین دوست دوران کودکی ام بود به طوری که حتی شب ها را نیز کنار هم می خوابیدیم. خلاصه سال ها از پی هم سپری شدند تا این که من و «ثریا» دیپلم گرفتیم اما چند روز بیشتر از اعلام نتایج آخرین سال دبیرستان نگذشته بود که ثریا با پسرخاله اش ازدواج کرد و راهی مشهد شد. همسر او در خانواده ای مرفه زندگی می کرد و از نظر مالی موقعیت خوبی داشت. هر بار که ثریا سوار بر خودروی آن چنانی به روستا می آمد من هم به دیدارش می رفتم و او با آب و تاب از زندگی راحت در شهر سخن می گفت و با غرور خود را خوشبخت ترین دختر روستایی می دانست که در شهر زندگی می کند. تعریف و تمجیدهای بهشت گونه او از شهر مرا وارد رویایی عجیب کرده بود. به همین دلیل تصمیم گرفتم عمرم را در روستا تلف نکنم و برای یافتن خوشبختی به شهر بروم. خلاصه در میان مخالفت‌های شدید خانواده ام چمدانم را بستم و راهی مشهد شدم. تصور می کردم با امکانات موجود در شهر زندگی زیبایی برای خودم می سازم و پدر و مادرم را نیز از این وضعیت فلاکت بار نجات می دهم. بالاخره با پول اندکی که داشتم اتاقی در یکی از پانسیون‌ها اجاره کردم و در جست وجوی یافتن شغلی برآمدم اما کار مناسبی پیدا نکردم گاهی اوقات نیز که شغلی را به ظاهر مناسب می دیدم با پیشنهادهای بی شرمانه و غیراخلاقی روبه رو می شدم و به ناچار آن شغل را رها می کردم. دیگر پولم تمام شده بود ولی روی بازگشت به روستا را نداشتم. این بود که با جست وجو در آگهی های روزنامه ها مراقبت از زوج سالمندی را به عهده گرفتم اگرچه درآمدم بسیار اندک بود اما با قناعت و سخت گیری در مخارج روزانه سعی می کردم مبالغی را برای آینده ام پس انداز کنم. چند سال بعد «اصغر» به خواستگاری ام آمد او را یکی از دوستانم معرفی کرده بود من هم بی درنگ پاسخ مثبت دادم چرا که دیگر از این وضعیت خسته و آزرده خاطر بودم اما هنوز چند ماه از ازدواجم نگذشته بود که فهمیدم اشتباه بزرگی را مرتکب شدم. اصغر مردی بیکار و بی مسئولیت بود او در خانه می نشست و پس انداز چند ساله مرا هزینه می کرد.
از سوی دیگر او به مواد مخدر اعتیاد داشت و من مجبور بودم بخش زیادی از درآمد کارگری ام را به تامین هزینه های اعتیاد او اختصاص بدهم. خلاصه زندگی ام هر روز بیشتر به تباهی می کشید تا این که بالاخره بعد از چهار سال زندگی با اصغر از او طلاق گرفتم و در حالی که دلم برای دست های پینه بسته پدرم و آغوش گرم مادرم تنگ شده بود باز هم نتوانستم به روستا بازگردم این گونه بود که پرستاری از یک پیرزن بیمار و تنها را به عهده گرفتم و مدتی به مراقبت از او پرداختم. اما با مرگ آن پیرزن دوباره بی خانمان و آواره شدم. به ناچار با چند زن و دختر مجرد هم خانه شدم تا اجاره کمتری پرداخت کنم با وجود این باز هم با کارگری هزینه های زندگی ام را تامین می کنم اما هم اتاقی‌هایم رفتار مناسبی با من ندارند. هنگامی که خسته و کوفته از سر کار به خانه باز می گردم آن ها با تهمت های ناروا مرا زن خیابانی خطاب می کنند. اکنون با دلی شکسته آرزو می کنم که ای کاش ...
شایان ذکر است به دستور سرهنگ ابراهیم فشایی (رئیس کلانتری شهید آستانه پرست) پرونده این زن جوان در دایره مددکاری اجتماعی مورد بررسی های کارشناسی قرار گرفت