بزرگنمايي:

آریا بانو - تهران- عضو هیات علمی گروه جمعیت شناسی دانشگاه تهران گفت: با توجه به ناسازگاری آموزش فرزندان با فعالیت‌های شغلی پدران و اکثر فعالیت‌های مادران می‌توان نتیجه گیری کرد که اجرای برنامه‌های سازگار کننده نقش‌های والدینی و غیروالدینی می‌تواند در بهبود کمی و کیفی جمعیت و تحقق اهداف سیاست‌های کلی جمعیت مؤثر واقع شود.

فاطمه ترابی روز دوشنبه در نهمین کنفرانس ملی انجمن جمعیت شناسی ایران که با محوریت پویایی جمعیت و سرمایه انسانی در ایران در تالار ایوان شمس برگزار شد، در پنل سرمایه گذاری زمانی والدین در آموزش فرزندان در مناطق شهری ایران افزود: یکی از راه های ارتقاء سرمایه انسانی، توسعه آموزش و مهارت های جمعیت است که از دوران کودکی و در کانون خانواده آغاز می شود. از این رو، نقش والدین در آموزش فرزندان و شکل گیری سرمایه انسانی را نمی‌توان نادیده گرفت.
وی ادامه داد: داده های طرح گذران وقت در بازه زمانی ١٣٩٣-٩٤ مناطق شهری کشور که مدت زمان اختصاص یافته توسط والدین به آموزش فرزندان را توصیف می کند و با استفاده از رویکردهای اقتصادی و فرهنگی تفاوت های موجود در سرمایه گذاری زمانی والدین در آموزش فرزندان را بر حسب جنسیت والدین تبیین می کند، یافته ها از نابرابری جنسیتی قابل توجهی در این سرمایه گذاری و عوامل مرتبط با آن حکایت دارد.
عضو هیات علمی گروه جمعیت شناسی دانشگاه تهران یادآور شد: اگر چه زمان اختصاص یافته به آموزش فرزندان با تحصیلات پرداخت رابطه محدودتری دارد اما این رابطه فارغ از جنسیت والدین با رویکرد فرهنگی همخوانی دارد زیرا بر خلاف پیش بینی رویکرد اقتصادی، مادران و پدران تحصیلکرده تَر زمان بیشتری را صرف آموزش فرزندان می کنند.
وی با اشاره به اینکه به نظر می رسد تحصیلات بیشتر به عنوان ابزاری برای چانه زنی در جهت کاهش مشارکت در آموزش فرزندان به کار نمی رود، گفت: بلکه با ایجاد نگرش های برابری طلبانه در مورد نقش های جنسیتی و تقویت نگرش مثبت درباره نقش مستقیم والدین در پرورش فرزندان همراه است.
ترابی خاطرنشان کرد: رابطه مشارکت پدران در آموزش فرزندان با مشارکت آنان در فعالیت های خانگی و غیرخانگی با رویکرد اقتصادی همخوانی دارد، زیرا تنها مشارکت بیشتر در فعالیت های شغلی است که از مدت زمانی که صرف آموزش فرزندان می کنند، می کاهد.
وی ادامه داد: اما رفتار مادران را نمی توان صرفا با رویکرد اقتصادی تبیین کرد، زیرا این رابطه منفی به فعالیت های خانه داری، اجتماعی و فردی گسترش می یابد.
عضو هیات علمی گروه جمعیت شناسی دانشگاه تهران در پایان تصریح کرد: با توجه به ناسازگاری آموزش فرزندان با فعالیت های شغلی پدران و اکثر فعالیت های مادران می توان نتیجه گیری کرد که اجرای برنامه های سازگارکننده نقش های والدینی و غیر والدینی می تواند در بهبود کمی و کیفی جمعیت و تحقق أهداف سیاست های کلی جمعیت مؤثر واقع گردد. امکان تلفیق ارتباطات اجتماعی، وظایف خانه داری و فعالیت های آموزشی، تفریحی و شغلی با مسؤولیت های والدینی نه تنها سلامت جسمی و روانی والدین را ارتقا خواهد داد بلکه با تسهیل پرورش فرزندانی سالم، دانا و ماهر، انگیزه بیشتری برای افزایش فرزندان و بستر مناسبی برای تقویت سرمایه انسانی ایجاد خواهد کرد.
جایگاه ایران بین کشورهای آسیایی از نظر شاخص سرمایه انسانی
محمود مشفق عضو هیات علمی دانشگاه علامه طباطبایی هم در این کنفرانس به مقایسه جایگاه ایران بین کشورهای آسیایی از نظر شاخص سرمایه انسانی و سیاست ها و عوامل پیشران کلان پرداخت و گفت: سرمایه انسانی عامل مرکزی رشد پایدار و کاهش فقر است و از آنجا که ماهیت کار تکامل یافته و در روند نوسازی کارها و مشاغل به طرف تخصص گرایی میل نموده است، سرمایه گذاری در سرمایه انسانی اهمیت روز افزون یافته است.
وی با اشاره به این که شاخص سرمایه انسانی شاخصی است که توسط بانک جهانی طراحی شده و دارای سه مؤلفه آموزش، بقا و سلامت است، خاطرنشان کرد: مقدار این شاخص بین صفر تا یک است که مقدار یک کل قابلیت مولد بودن است و هر چه مقدار کمتر می شود قابلیت مولد بودن کاهش می یابد.
مشفق ادامه داد: مقدار این شاخص برای ایران در سال ٢٠١٨ به تفکیک برای مردان ٠.٥٦ و برای زنان ٠.٥٩ بوده است. این در حالی است که در بین کشورهای آسیایی، کشورهای کره جنوبی و ژاپن با نمره ٠.٨٤ و کشور سنگاپور با نمره ٠.٨٨ بالاترین نمره و پاکستان و افغانستان با نمره ٠.٣٩ کمترین نمره را کسب نموده اند.
عضو هیات علمی دانشگاه علامه طباطبایی با تاکید بر این که مقایسه نظام های آموزشی و سلامت کشورهای مورد مطالعه نشان می دهد که اهداف، ساختار و کارآیی نظام آموزشی جوامع با سرمایه انسانی بالاتر دقیق تَر، شفاف تَر، قابل سنجش و کاراتر است، اظهار داشت: سیستم آموزشی ژاپن از موفق ترین سیستم های آموزشی دنیا است که بالاترین سرانه های دانش آموزی و سرانه تخت بیمارستانی مربوط به این کشور است.
وی خاطرنشان کرد: نسبت دانش آموز به معلم در سه کشور سنگاپور، کره جنوبی و ژاپن ١٥ دانش آموز است که این رقم در افغانستان و پاکستان ٤٥ و در ایران ٢٨ است. نحوه گزینش معلمان و حق و مزایای آنها در کشورهای با سرمایه انسانی بالا، تفاوت بسیار عمیقی با کشورهای با سرمایه انسانی پایین دارد. به گونه ای که ژاپن بالاترین تخت بیمارستانی یعنی ١٤ تخت به ازای هر ١٠٠ نَفَر دارد در حالیکه در ایران و ترکیه حدود ٢.٥ تخت بیمارستانی به ازای هر ١٠٠ نَفَر است.
برچسب‌ها
والدین آموزش و پرورش سرمایه اجتماعی جمعیت پیر