بزرگنمايي:

آریا بانو - دینو / موش‌هایی که برای رانندگی آموزش دیده‌اند بهتر می‌توانند با استرس مقابله کنند. شاید خواندن این جمله کمی عجیب به نظر برسد، اما در حقیقت جزو نتایج یک تحقیقات جدید است که توسط دانشگاه ریچموند انجام شده. این تحقیقات برای فهمیدن تاثیرات محیطی بر توانایی یادگیری چیزهای جدید در موش‌ها انجام شد. با اینکه این نوع تحقیقات در گذشته نیز انجام گرفته، اما در مشاهدات قبلی هیچگاه از وظایف و کارهای پیچیده استفاده نشده بود.
اگر با رفتار موش‌ها آشنا باشید احتمالا می‌دانید که این حیوانات نسبتا خلاق و باهوش هستند. به همین دلیل این تیم تحقیقاتی که توسط پروفسور کلی لمبرت هدایت می‌شد از راه جدیدی برای آزمایش موش‌ها استفاده کرد؛ رانندگی!
مرحله اول برای آموزش رانندگی به موش‌ها، ساخت خودرویی مناسب برای آنهاست. مجموعه شاسی و پیشرانه این خودروها از کیت‌های خودروهای روباتیک برداشته شد و یک محفظه شفاف پلاستیکی به عنوان بدنه ماشین مورد استفاده قرار گرفت. با توجه به اینکه یادگیری نحوه استفاده از پدال‌های گاز و ترمز و فرمان برای موش‌ها احتمالا مشکل بود، از سه سیم مسی که از جلوی بدنه گذشته بودند و یک صفحه آلومینیومی در کف استفاده شد. زمانی که موش بر روی زمین قرار می‌گرفت و یکی از میله‌های مسی را فشار می‌داد، مدار الکتریکی برقرار می‌شد. یکی از سیم‌های مسی باعث گردش به راست، سیم دیگر باعث گردش به چپ و سیم آخر باعث حرکت مستقیم رو به جلو می‌شد.
رانندگی موش‌ها
این آزمایش نشان داد که تست‌های روانشناختی قدیمی که بر روی موش‌ها انجام شده بیش از حد ساده بودند و این حیوانات به سرعت نحوه رانندگی را فرا گرفتند. این تست در زمینی با ابعاد 1.5 متر در 60 سانتی‌متر انجام شد و هدف آن رساندن موش‌ها به تکه‌های خوراکی بود. برگزاری سه جلسه پنج دقیقه‌ای هفتگی، به مدت هشت هفته کافی بود تا موش‌ها رانندگی را یاد بگیرند. محل قرارگیری خودروها و تکه‌های خوراکی در هر جلسه متفاوت بود، به همین دلیل موش‌ها هربار با چالش جدیدی روبه‌رو می‌شدند. در انتهای آزمایش به هرکدام از موش‌ها اجازه داده شد تا به دلخواه خود در این زمین به رانندگی بپردازند. در این مرحله هیچ تکه خوراکی در زمین وجود نداشت و هدف از اجرای آن، مشاهده رفتار موش‌ها در مواردی که جایزه‌ای برای رانندگی وجود ندارد بود.
نتایج
یازده موش نر در این آزمایش مورد بررسی قرار گرفته بودند. پنج تا از این موش‌ها در یک قفس بزرگ چند طبقه با وسایل بازی نگهداری می‌شدند و شش تای آن‌ها در قفس‌های استاندارد آزمایشگاهی زندگی می‌کردند. با اینکه تمامی موش‌ها در نهایت نحوه رانندگی با خودروها را فرا گرفتند، اما موش‌هایی که در محیط بزرگتر و با وسایل بازی بیشتر نگهداری می‌شدند با سرعت بیشتری این کار را فراگرفتند. همچنین این گروه حتی در هنگامی که هیچ غذایی در زمین وجود نداشت نیز علاقه بیشتری به رانندگی نشان می‌دادند.
همچنین در این آزمایش هورمون‌های دی‌هیدرواپی‌آندروسترون و کورتیکوسترون موشها برای اندازه‌گیری میزان استرس آنها مورد بررسی قرار گرفت که به مرور زمان با هرچه جلوتر رفتن آزمایش میزان آن کاهش می‌یافت. با اینحال میزان استرس هر دو گروه از موش‌ها تقریبا با یکدیگر برابر بود.