بزرگنمايي:

آریا بانو - صدای انفجاری بلند شد و در کابین همزمان با این انفجار سیستم برقی ما قطع شد. من بلافاصله برای گرفتن برق مجدد از سیستم‌های دیگر استفاده کردم، ولی هیچ‌کدام جواب ندادند و ما فهمیدیم که تمامی برق‌ها هم مستقیم و هم غیرمستقیم قطع شده‌اند. در این موقع هر چهار موتور هواپیما نیز خاموش شدند.

غروب سه‌شنبه هفتم مهر 1360، درست دو روز پس از شکست حصر آبادان و تلگراف تشکر امام خمینی از فرماندهان جنگ از جمله سرتیپ فلاحی، رئیس ستاد مشترک ارتش، هواپیمای سی 130 حامل فرماندهان ارشد نظامی جنگ در کهریزک سقوط کرد و در پی آن بالاترین فرماندهان نظامی ایران از جمله سرلشکر، ولی الله فلاحی (جانشین رئیس ستاد مشترک ارتش)، سرتیپ فکوری (وزیر دفاع و فرمانده سابق نیروی هوایی و مشاور رئیس مشترک ارتش)، یوسف کلاهدوز (قائم‌مقام سپاه پاسداران) و سرتیپ نامجو (وزیر دفاع و نماینده امام در شورای عالی دفاع و فرمانده دانشکده افسری) به شهادت رسیدند. ستوانیار دوم احمد حسینی معلم، مهندس پرواز هواپیمای سی – 130 که یکی از بازماندگان این حادثه است، 12 روز بعد از این ماجرا و هنگامی که در هنوز در بیمارستان بستری بود، ماجرا را این‌طور روایت کرده است:
مأموریت ما اول از تهران به اهواز بود، ولی به دستور فرمانده عملیات قرار شد به بوشهر و بعد به اهواز برویم. بعد از بازرسی هواپیما به بوشهر رفتیم و پس از توقف کوتاهی عازم اهواز شدیم. به علت وضعیت قرمز اهواز با خلبان یک تماس گرفتیم که بهتر است در شیراز بنشینیم، چون این را بار‌ها در این جنگ تجربه کرده بودیم. در هر حال... بعد از تماسی که با زمین داشتیم متوجه شدیم که وضعیت سفید شده است و به ما گفته شد که می‌توانید به اهواز بیایید و ما هم پرواز را به سوی اهواز ادامه دادیم. وضعیت‌مان خوب و عادی بود. در اهواز فرود آمدیم و مأمورین و پرسنل نظامی پیاده شدند. جنازه شهدا را به هواپیما حمل نمودیم و همچنین افراد زخمی را نیز با برانکارد به هواپیما آوردیم، و تعدادی پرسنل سالم هم سوار شدند. بعد از تکمیل به ما اطلاع دادند که تیمسار فلاحی و سرهنگ فکوری و سرهنگ نامجو و برادر کلاهدوز با شما به تهران خواهند آمد. ما برای اطلاعات هرچه بیش‌تر از وضعیت هواپیما، دور هواپیما بازدید میان‌پروازی یا میان‌دوره‌ای انجام دادیم؛ و پس از مدتی مامورین چند مجروح و تعدادی شهید دیگر هم به داخل هواپیما آوردند؛ و ما جلوی درب هواپیما منتظر ایستاده بودیم که سرهنگ فکوری و سرهنگ نامجو و برادر کلاهدوز آمدند، احترام نظامی گذاشتیم و آن‌ها با مهربانی و رافت با ما دست دادند و بنده خواهش کردم به کابین جلو تشریف بیاورند. (معمولا اشخاص مهم باید به جلو برده شوند)، ولی تیمسار فلاحی در جواب گفتند: «تعداد ما زیاد است!»
به هر حال بعد از مدت کمی هواپیما را روشن کردیم. با اجازه از برج مراقبت پرواز اوج گرفتیم. هواپیما در حالت نرمال و با دستگاه عالی کار می‌کرد. در 20 هزار پایی و در هفتاد مایلی تهران با برج تماس گرفتیم و اجازه دادند در ارتفاع پایین‌تر حرکت کنیم و ما نیز در ارتفاع 14000 هزار پایی خواستیم که ارتفاع‌مان را کم کنیم، در همین موقع صدای انفجاری بلند شد و در کابین همزمان با این انفجار سیستم برقی ما قطع شد. من بلافاصله برای گرفتن برق مجدد از سیستم‌های دیگر استفاده کردم، ولی هیچ‌کدام جواب ندادند و ما فهمیدیم که تمامی برق‌ها هم مستقیم و هم غیرمستقیم قطع شده‌اند. در این موقع هر چهار موتور هواپیما نیز خاموش شدند. به خلبان گفتم حالت عادی بگیرد و برای اطمینان خاطر در هوا استارت زدم، ولی باز هم جوابی نیامد. در نتیجه بلافاصله با خلبان مشورت کردم و قرار شد که چرخ‌ها را به پایین دهیم.
یکی از دوستان به یاری‌ام آمد. به طریقه دستی او یک چرخ را پایین داد و من هم یک چرخ دیگر را تا آن‌جا که چرخ طرف خودم کاملا پایین آمد و قفل شد و برای اطمینان از دریچه مخصوص چرخ با چراغ‌قوه کنترل کردم. در این هنگام [..]هواپیما به زمین برخورد کرد و دیگر چیزی ندانستم. لحظه‌ای به خود آمدم، سرم گیج بود و چشمانم سیاهی می‌رفت. زیر آهن‌پاره‌ها و قطعات هواپیما فرو رفته بودم. با فریاد بلند یا ابوالفضل یا محمد یا علی خود را بالا کشیدم. محفظه‌ای را دیدم که بیرون نمایان بود. خودم را از آن محفظه بیرون آوردم. صدای کسی را شنیدم که می‌گفت: «برادر کمک کن.» تا خواستم به سوی صدا روم که کمک کنم متوجه شدم که قادر نیستم، چون پای چپ و استخوان لگنم شکسته بود. با تمام این‌ها برادران دیگر توانستند عده‌ای را به زحمت نجات دهند. خیلی کمک کردند و مجروحین و دیگر اجساد را از میان آتش بیرون کشیدند. در همین گیر و دار تعدادی از ده رسیدند. از ایشان تقاضای کمک کرده پرسیدیم: «این‌جا کجاست؟» آن‌ها گفتند این‌جا حوالی کهریزک و بهشت زهرا است. چون شب بود و تاریک، تعدادی از مجروحین را با تراکتور که یک اتاقک ماشینی به آن وصل بود به سوی بیمارستان حرکت دادند. هواپیما داشت می‌سوخت، مجروحین ناله می‌کردند و از خدا کمک می‌خواستند. بنزین به بیرون تراوش کرده بود و، چون به باک رسیده بود آتش بیش‌تر شد و بعد صدای انفجار... پس از مدتی دیگر هلی‌کوپتر‌ها و امدادگران اورژانس رسیدند و ما را به بیمارستان نیروی هوایی آوردند و اکنون 12 روز است که بستری هستم و قدرت تکان خوردن هم ندارم، چون از ناحیه لگن خاصره سه جایم شکسته و مهره کمرم معیوب است. در ضمن خلبان هواپیما همان شب بیمارستان را ترک کرد البته آن‌ها از دریچه هواپیما بیرون رفتند و خلبان دیگر 2 روز بعد بیمارستان را ترک نمود؛ و خلبان سوم پس از 6 روز از بیماستان مرخص شد؛ و از نظر من شرح درست این سانحه که اتفاقی بوده و یا توطئه بستگی به نظریه کمیسیون بررسی سوانح دارد که در حال بررسی است و من نمی‌توانم اظهار نظر کنم که این مسئله چگونه اتفاق افتاده است.
منبع روایت از: اطلاعات هفتگی، شماره 2063، چهارشنبه 13 آبان تا چهارشنبه 20 آبان 1360، صص 20 و 21.