بزرگنمايي:

آریا بانو - کودکم در پیش دبستانی می تواند از خودش مراقبت کند یا نه؟!
٤٧
٠
لینک کوتاه در کلیبرد کپی شد! http://akhr.ir/5750153
-->
خراسان / یکی از نگرانی‌های والدین درباره فرزندشان این است که اگر مشکلی پیش بیاید، آیا فرزندم توان بیان مشکل را دارد و می‌تواند موضوع را به من یا مربی‌اش گزارش کند تا قابل حل بشود؟ اول این‌که یادتان باشد این نگرانی به جایی است، کودکان در سنین پایین، بیان قوی ندارند، اما این به آن معنا نیست که لازم است شما دست روی دست بگذارید و با نگرانی او را راهی پیش‌دبستانی کنید. چند نکته‌ای که در ادامه مطرح می‌شود، به فرزند شما کمک می‌کند تا بتواند با کمک گرفتن به موقع از خودش محافظت کند.
جزئی سوال کنید:
اگر شما از یک بچه پنج یا شش ساله بپرسید که چه خبر؟ به احتمال زیاد جواب واضحی دریافت نخواهید کرد. پس به جای کلی سوال کردن، سعی کنید به صورت جزئی‌تر و به شکلی بسیار دوستانه درباره کار‌هایی که طی روز کرده است، سوال کنید. به عنوان مثال می‌توانید بپرسید: خب امروز نقاشی هم کشیدید؟ در حیاط بازی کردید؟ امروز با کدام یک از دوستانت بازی کردی؟ از دست شویی هم استفاده کردی؟ این سوال و جواب‌ها می‌تواند به شما کمک کند تا تصویر روشن‌تری از تجربه‌های فرزندتان داشته باشید و در جا‌هایی که احساس می‌کنید او نیاز به کمک دارد، به او پیشنهاد‌هایی بدهید.
بازجویی نکنید:
یادتان باشد اگر بخواهید پشت سر هم سوال کنید، به احتمال زیاد بعد از سوال سوم و چهارم، آرام آرام پاسخ‌ها کوتاه و ارتباط کم خواهد شد. پس از شکل بازجویی فاصله بگیرید و بعد از یکی دو سوال، شروع به تعریف کردن از برنامه‌های خود در طی روز کنید. به عنوان مثال برایش تعریف کنید بعد از رفتن او چطور ناهار را آماده کرده‌اید یا اگر سر کار بودید، یکی دو داستان کوتاه از سر کار خود بگویید. با این کار فرزندتان به صورت عملی تشویق می‌شود تا با شما به گفتگو بنشیند و شما نیز اگر مشکلی وجود داشته باشد، زودتر متوجه خواهید شد.
با پیش‌دبستانی تماس بگیرید:
یک تماس تلفنی با پیش‌دبستانی در انتهای هفته اول و صحبت با معلم می‌تواند بخش زیادی از نگرانی‌های شما را برطرف کند. در این تماس تلفنی از وضعیت فرزندتان جویا شوید. اگر هنوز از برنامه روزانه او اطلاع دقیقی ندارید، از برنامه سوال کنید. اگر فرزندتان هنوز مضطرب است و این موضوع را با دل‌درد‌های مبهم صبحگاهی یا اکراه برای آماده شدن نشان می‌دهد، این موضوع را با معلم در میان بگذارید.
به معلم و فرزندتان فرصت دهید:
به معلم و فرزندتان فرصت دهید تا رابطه خود را تقویت کنند. برای تقویت رابطه، ممکن است به زمانی بین دو هفته تا یک ماه نیاز باشد. در عین حال می‌توانید با دادن برخی اطلاعات درباره فرزندتان به معلم‌اش به تقویت رابطه سرعت بخشید. به عنوان مثال به معلم اش بگویید که فعالیت مورد علاقه او چیست یا این‌که چه توانایی‌های خاصی دارد یا این‌که چه رفتار‌هایی از سوی دیگران می‌تواند به ناراحتی یا مضطرب شدن او منجر شود.
بیش از حد پیگیر وضعیت فرزندتان نشوید:
تماس روزانه یا حتی هفتگی در صورتی که روند جا افتادن فرزندتان مثبت است، بیشتر از این که نشان دهنده نیاز او باشد، نمایانگر اضطراب بالای شماست؛ امری که لازم است شما خودتان برای مدیریت آن اقدام کنید. در شرایطی که مشکل خاصی وجود ندارد، به جز جلسات مرکز پیش‌دبستانی، انتظار می‌رود شما حداکثر سه یا چهار بار در طول سال تحصیلی با مدیریت تماس بگیرید و از وضعیت فرزندتان جویا شوید. البته اگر بتوانید دو نوبت قرار ملاقات حضوری با مربی فرزندتان در طول سال ترتیب دهید، بسیار عالی خواهد بود.
به شکایت‌هایش توجه کنید، اما ...
اگر فرزندتان شکایت از گرسنگی، تشنگی یا ناتوانی از رفتن به دست شویی دارد، بعد از اطمینان از این‌که فرصت کافی به او برای خوردن، نوشیدن و رفتن به دست شویی داده می‌شود، آرام آرام خودتان را از این فرایند کنار بکشید و در برابر شکایت‌های فرزندتان به او اطمینان دهید که متوجه احساس ناخوشایند او هستید، اما با وجود این مطمئن هستید که او آن قدر توانا هست که بتواند در روز‌های دیگر از خودش مراقبت کند؛ و در آخر این‌که:حتی اگر فرزندتان سابقه مهد ندارد، تک فرزند است، هیچ وقت از شما دور نشده است، به دلیل شرایط خاص مانند تولد زودرس همیشه خدمات ویژه‌ای از شما دریافت کرده است و ... باز هم به یاد داشته باشید که کودکان پنج یا شش ساله با توانایی شناختی و جسمانی متوسط، توان مراقبت از خود را دارند و اگر به آن‌ها فرصت داده شود می‌توانند لباس‌هایشان را عوض کنند، دست شویی بروند، خوراکی خود را بخورند، به وقت نیاز آب بنوشند و .... تنها کافی است کمی به آن‌ها فضا دهید. شاید بد نباشد بدانید در برخی کشور‌ها کودکان بعد از پایان چهار سالگی مدرسه خود را شروع می‌کنند و از قضا توان مراقبت از خود را دارند. پس به جای نگرانی‌های بی‌دلیل به توانایی‌های فرزندتان اطمینان کنید.