بزرگنمايي:

آریا بانو - چطور 2 سال دوری از پسر سربازم را تحمل کنم؟
١٢
٠
خراسان / پدری هستم که پسرم به تازگی برای خدمت سربازی، به شهر دیگری رفته است. همین یک پسر را دارم و دوری‌اش برایم سخت است. خیلی دلم برایش تنگ می‌شود. همین الان هم که دارم این پیامک را می‌فرستم، بغض گلویم را گرفته است. تازه باید به مادرش هم دلداری بدهم. در این دوسال باقی مانده، چطور با دوری‌اش سر کنم؟
چاره‌ای جز تحمل این دوری ندارید، منتها کلمه تحمل را با «سازگاری» جایگزین کنید. برای سازگار شدن با این شرایط، چند تغییر نگرش، کار را ساده‌تر خواهد کرد.
دلتنگی‌تان طبیعی است اما ...
اولا دوری فرزند آن هم تک فرزند از والدین به طور طبیعی دلتنگی به همراه دارد ولی نه به گونه‌ای که شما را متاثر کرده است. علاقه شما به فرزند دلبندتان را به این موضوع سوق دهید که سربازی و تجربه مستقل بودن از والدین به نفع پسرتان است. اگرچه برخی سربازی را ضروری نمی‌دانند اما هرچه باشد، فرصتی است برای یک نوجوان تا دنیای جوانی و بزرگ سالی را تجربه ‌کند. زندگی جمعی و فرمانبری از مافوق، حل و فصل چالش‌ها با آدم‌های جدید، جبر پذیرش نظم گروه و برخورد با تک روی، تمرین سحرخیزی و به موقع خوابیدن به ویژه در دوره آموزشی، تمرین رزم و زندگی در شرایط بحرانی، برخی اوقات فراگیری یک مهارت ذهنی یا یدی که بعدها می‌تواند در زندگی شخصی به کار آید و ده‌ها تجربه و مهارت دیگر همه و همه به رشد و بالندگی پسرتان کمک خواهد کرد. حال خودتان قضاوت کنید.
خیرخواهی با وابسته کردن فرزندان فرق دارد
یکی از تبعات زندگی شهری و مدرن این روزها، فرزندسالاری و متاسفانه وابستگی افراطی فرزندان تا سال‌های جوانی به والدین‌شان است. این‌که ما فرزندمان را دوست داریم و خیرخواه او هستیم، با وابسته کردن او یکی شده است. دادن فرصت تجربه، ایجاد فضایی که فرزند با پیامد رفتارهای خود روبه‌رو شود، مسئولیت دادن به وی و از طرفی مسئول دانستن او منتها به قدر توان و قابلیت‌اش و مواردی از این دست نیازهای اساسی فرزند نوجوان برای گذر از نوجوانی به جوانی و سبک زندگی جدی و به ویژه پذیرش مسئولیت و برنامه‌ریزی برای آینده است. سربازی یکی از فرصت‌هایی است که پسر نازدانه شما دیگر از ناز مادر وپدر فارغ شده و برای دو سال لباس رزم پوشیده و شخصیت اجتماعی جدیدی را با همه به ظاهر تلخ کامی‌ها و به واقع خاطرات شیرینش تجربه می‌کند و بعید است هیچ والدی نخواهد فرزندش چنین فضایی را تجربه کند.
به دلتنگی افراطی‌تان دامن نزنید
برای سازگاری بیشتر تلاش کنید کمتر تلفنی (صوتی و تصویری) با وی صحبت کنید یا ملاقات حضوری داشته باشید. میزان معمول ارتباط تلفنی و ملاقات حضوری را در بقیه پدرها و مادرها رصد کنید تا شاید متوجه افراط خود در این زمینه بشوید و همین موضوع را نیز به فرزند گرامی‌تان با احترام منتقل کنید، البته ممکن است فرزند شما به قدر شما دلتنگ نشود چراکه فضای هم سن‌وسالان و مشغولیت‌های سربازی، کمتر وی را مشغول فکر کردن به خانه می‌کند.
نویسنده : رضا زیبایی | روان‌شناس