بزرگنمايي:

آریا بانو - عطیه پژم: مد به عنوان عنصری هویت‌بخش، علاوه بر خاصیت پوشانندگی که از آن به ماهیت لباس تعبیر می‌شود، به نوعی معرف شخصیت فرد، نمادها، باورها، و اصالت او به قومیت و جغرافیای خاص است.


سرویس مد و لباس هنرآنلاین: لباس الزام جامعه بشری است که به او تشخص و هویت می‌بخشد و در اصل نماد انتساب هر یک از افراد به کیش و قوم، اقلیم و جغرافیایی خاص است.
در حقیقت لباس ماهیت پوشانندگی دارد، فارغ از هر جلوه و نماد بصری که فرد پوشنده به‌واسطه آن شناخته می‌شود. می‌توان گفت هویت لباس امری است که بعد از اصالت آن به ذهن متبادر می‌شود، امری که با مد و هنجارهای فرهنگی و اجتماعی قرابتی نزدیک دارد.
پدیده مد از جمله مسائلی است که همیشه در تاریخ بشر بوده و منحصر به دوره‌ای خاص نیست. هرگاه این پدیده آگاهانه و با گزینش، و با توجه به فرهنگ و چهارچوب‌هاى فکرى و اعتقادى جامعه صورت گرفته، نه‌تنها موجب پیدایش نارسایى‌هاى فرهنگى و اجتماعى نشده، بلکه به‌عنوان یک دستاورد اجتماعى، به رشد فرهنگ جوامع کمک نموده و زمینه آراستگى ظاهری و مناسب زندگى مردم و افراد را فراهم کرده است. مدگرایى مثبت به معناى اقتباس از پیشرفت‌هاى اجتماعى دیگران و به کار بردن دستاوردهاى مثبت تمدنى دیگران، ضمن برطرف ساختن کاستى‌هاى حیات اجتماعى، از دچار شدن زندگى انسان‌ها به یکنواختی پیش‌گیرى کرده و به استحکام پایه‌هاى زندگى کمک نموده و از پدید آمدن رفتار و شیوه‌هاى ناخوشایندى که موجب دورى، یا نفرت و انزجار افراد از یکدیگر مى‌گردد، جلوگیرى به عمل آورده است.
انسان به گونه‌اى آفریده شده که همواره از حالت یکنواختی گریزان بوده و در مقابل، از تحول و نوآورى در زندگى استقبال مى‌کند. این تمایل در حالت عادى و در صورتى که پذیرش تحول و نوآورى از روى آگاهى و به‌صورت تدریجى صورت پذیرد، ظاهر زندگى آدمى را خوشایند و دلپذیر مى‌سازد. بنابراین میل به خودآرایى و زیباسازى محیط زندگى امرى فطرى است که به برکت آن، هم زمینه آراستگى صورت ظاهرى محیط زندگى انسان فراهم و هم انگیزه تعالى و تداوم زندگى اجتماعى و روابط صحیح انسانى تقویت مى‌شود. بدین‌سان عواملى که موجب ایجاد نفرت و انزجار افراد از یکدیگر و یا موجب یکنواختى زندگى بشر مى‌شود، از محیط اجتماعى دور شده و جنبه‌هاى مثبت کمال‌خواهى و زیبایى دوستى انسان، روزبه‌روز شکوفاتر مى‌گردد.
در واقع مد به‌عنوان عنصری هویت‌بخش، علاوه بر خاصیت پوشانندگی که از آن به ماهیت لباس تعبیر می‌شود، به‌نوعی معرف شخصیت فرد، نمادها، باورها، و اصالت او به قومیت و جغرافیای خاص است.
قطعاً در جوامعی که در آن مظاهر پست‌مدرن در زندگی افراد هویدا است و به دلیل پیشرفت علم و تکنولوژی، مرزهای جغرافیایی در فضایی مجازی و نه واقعی در هم می‌شکند و آنجا که صحبت از دهکده بزرگ جهانی می‌شود، دیگر شاید کمتر صحبت از هویت قومی و انتساب فرد به امور فرهنگی خاصی مطرح باشد، همه گویا باید هر آنچه بدان بر اساس سنت، باور و وثوق داشته‌اند را فراموش کنند و به یک شکل و فرم واحد درآیند.
این اقتضای شرایطی جدید است که شاید تا اندازه‌ای مفید باشد اما آنجا که بحث خودباختگی و مستحیل شدن در باور فرهنگی نامتجانس به میان می‌آید، دیگر جامعه را دچار آفت می‌کند.
در چنین مقطعی است که به‌ویژه در مقولات فرهنگی، صحبت از رجعت به اصالت‌ها می‌شود و به‌خصوص در عرصه لباس، مدسازی با استفاده از طرح‌ها و موتیف‌های سنتی که در البسه و پوشش اقوام ایرانی مظهری از اصالت و باور ملّی است، معنایی تازه می‌یابد.