بزرگنمايي:

آریا بانو - برده‌داری و تاریخچه آن بسیار گسترده است و در هر نقطه از جهان نیز روایتی خاص خود را دارد. برده‌داری در اروپا تا اواخر قرن نوزدهم و سال‌های آغازین قرن بیستم ادامه داشت.

بررسی داستان‌های مرتبط با برده‌داری همیشه با مقادیری از خشونت همراه است. اما این که پس از لغو قوانین برده‌داری یا به عبارتی دقیق‌تر در پایان عصر برده داری باز هم در بخش‌هایی از اروپا برده‌داری با کلاهبرداری قانونی رواج داشته در نوع خود جالب است.
این نوع خاص از برده‌داری که در اقیانوس آرام رواج داشت اغلب به عنوان "بلک بردینگ" نامیده می شد. تمرکز اصلی این روش ارسال نیروهای کار ارزان و بی ادعا به مزارع حاشیه اقیانوس آرام بود. این روش به ویژه در کوئینزلند، فیجی، نیو کالدونیا و جزایر سامو اجرایی می شد. اما روش استخدام برده ها در این روش کاملا ریاکارانه بود. درواقع یا به این افراد وعده‌های دروغین با حقوق‌های بالا پیشنهاد می‌شد یا از طریق آدم‌ربایی افراد مذکور استخدام می‌شدند. حتی اگر این روش‌ها شکست می‌خورد یک کشتی به جزایری که پر از برده بود اعزام می‌شد و به زور اسلحه برده ها را به خدمت می‌گرفتند.
بر همین اساس یکی از بحث‌های مهم قرن بیستم این بود که اساسا بلک بردینگ برده داری محسوب می‌شود یا خیر. علت این دوگانگی، پرداخت دستمزد به برده‌ها بود اما مسئله این بود که دستمزد آن‌ها بسیار پایین‌تر از دستمزد کارگران اروپایی و به شدت ناعادلانه بود.
با توجه به منابع مختلف، کارگران سالیانه شش پوند دریافت می‌کردند. این نرخ پرداخت نیز برای 40 سال بدون توجه به تورم ثابت مانده بود. کارگران در شرایطی سخت و اسف‌بار کار می‌کردند و حتی مجاز به صحبت با زبان مادرشان نبودند، از نظر مجازات‌های بدنی نیز در وضعیتی بد قرار داشتند.
در سال 1872، پارلمان بریتانیا قانون حفاظت از ساکنان جزیره‌های اقیانوس آرام را تصویب کرد و "بلک بردینگ" را ممنوع کرد. با این حال، این روش استخدامی تا اوایل قرن بیستم ادامه یافت. البته جزایر اقیانوس آرام تنها منطقه‌ای نبود که در آن چنین رفتاری رخ می داد بلکه این عمل در ایالات متحده نیز پس از ممنوعیت برده‌داری ادامه داشت و بسیاری از شهروندان آمریکایی از روش‌های زیرزمینی استفاده کردند تا بتوانند آزادانه آفریقایی-آمریکایی ها و بردگان را فریب دهند و به خدمت بگیرند.